zondag 23 oktober 2011

Coldplay - Mylo Xyloto


Over het algemeen houden wij niet erg van verandering. Het wordt nogal eens ontkend, maar meestal kiezen we liever voor iets dat we kennen, dan iets totaal onbekends. Kijk bijvoorbeeld naar de wereld van muziek. Je ouders zweren hoog bij laag dat de muziek van vroeger “zoveel beter is als die rommel van nu”, maar of ze daadwerkelijk ook naar de hedendaagse muziek hebben geluisterd valt te betwijfelen. Ook bij je eigen favoriete band of artiest heb je eigenlijk niet graag dat ze iets aan hun ‘sound’ veranderen. Verandering is namelijk een beetje eng.

 
Coldplay nam in 2008 dan ook een gigantisch risico door met Viva la Vida or Death and all His Friends hun hele stijl te veranderen. Maar wonder boven wonder pakte het juist erg goed uit, het album was misschien wel de succesvolste tot nog toe. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Chris Martin & co die trend voortzetten met het onlangs uitgekomen Mylo Xyloto. Met de drukke beats en aansprekende teksten van de eerst uitgekomen single “Every Teardrop is a Waterfall” was al duidelijk te merken welke kant het op zou gaan. De hippe clip die zich bij het nummer vergezelde maakte het helemaal af.

De band laat duidelijk merken dat het met de tijd meegaat en speelt goed in op de popmuziek van nu. Stiekem hoor ik veel fans van het oude werk (ja, jij ook) al stilletjes mopperen waar het heen gaat met de hedendaagse muziek. Wat is een nummer als Paradise waarin Chris zingt over een meisje die droomt van betere tijden, nou tegenover een legendarisch nummer als Clocks? Of waarom ineens al die vrolijke en drukke liedjes, zoals Hurts Like Heaven of Charlie Brown? Zit in een nummer als The Scientist of Fix You niet veel meer passie? Beiden hebben gelijk.

Het album lijkt namelijk met veel minder passie gemaakt te zijn dan het vorige werk van Coldplay. Op een enkele uitzondering na (Paradise is echt een toppertje) weten de teksten, en met name de manier waarop er gezongen wordt, niet zoveel indruk te maken. Dit komt vooral omdat de band teveel neigt naar wat nu hip is. Niet dat dit perse een slecht punt is (Linkin Park sloeg wat mij betreft met A Thousand Suns de spijker stevig op zijn kop), maar hiermee weten ze zich nauwelijks te onderscheiden.

"Stiekem hoor ik veel fans van het oude werk (ja, jij ook) al stilletjes mopperen waar het heen gaat met de hedendaagse muziek." 


Maar waarom zou dat ook moeten, vraag ik mij af. Soms moet je gewoon accepteren dat de band een nieuwe weg in slaat, ze noemen dit ook niet voor niets een “concept-album”. Ze proberen iets nieuws uit, en ja, toevallig komt dat heel erg overeen met wat men tegenwoordig luistert. Het nummer met Rihanna (Princess of China) is daar het kenmerkende voorbeeld van. Toch moet je het album kudos geven om zijn variatie. Soms lijkt het alsof Chris je zit toe te spreken en op andere momenten zingt hij de hoogste noten. In Paradise lijkt het soms bijna zelfs op rap. Elk nummer staat op zichzelf en het enige minpunt is eigenlijk dat de instrumenten in een aantal nummers veel minder naar voren komen.

Mylo Xyloto is helaas niet het album geworden wat ik verwachtte. De pakweg elf volledige nummers zijn erg wennen en bij vele heb je vaak het idee dat je het al eens eerder ergens hebt gehoord. Up With the Birds zou bijvoorbeeld zomaar door Bono gezongen kunnen zijn. De variatie en de vrolijke toon van veel nummers weten gelukkig een hoop goed te maken. Maar waarom niet gewoon verder gegaan met het fundament dat met het vorige album was gelegd? Op deze manier is verandering toch echt een beetje eng aan het worden.

Verdict: 2.5 / 5 sterren

Aanraders: Paradise, Charlie Brown, Hurts Like Heaven & Every Teardrop is a Waterfall

vrijdag 7 oktober 2011

Hoe sociaal is Social Media?


Bzzt... Bzzt… Mijn smartphone trilt een paar keer in mijn broekzak. Een berichtje van Jelmer of ik vandaag ook zin heb om te fitnessen met een aantal andere vrienden. Snel laat ik mijn vingers over het touch-screen glijden en binnen de kortste keren weten Jelmer en mijn vrienden dat ik rond een uur of vier wel beschikbaar ben. Handig, dat Twitter.


Eigenlijk is het niet meer dan logisch om mijn eerste Vernuftige Verhaliteit over Social Media te doen. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ik er veelvuldig gebruik van maak en ik het ook een erg interessant onderwerp vind om over te discussiëren. Of wellicht omdat het schrijven van blogs in principe ook een vorm is van Social Media. Een apart woord eigenlijk, dat “Social Media”, want zo ‘sociaal’ is het helemaal niet. Ik tik dit immers vanuit mijn luie stoel achter een of andere beeldbuis. Alleen.


Maar goed, ik dwaal een beetje af. Als je er een beetje over nadenkt, is het namelijk helemaal niet zo’n vreemd woord. In het Nederlands vertaalt het zich namelijk als ‘sociaal medium’ en dat is precies wat het is. Een berichtje sturen op WhatsApp, een tweet plaatsen met Twitter of even laten zien wat je aan het doen bent via Facebook… Het stelt je in staat om vanuit je luie stoel snel met anderen in contact met anderen te komen. 

"Zonder dat we het doorhebben slokt dit medium ons gewoon helemaal op."

Met name de laatste paar jaar is de populariteit van deze media explosief toegenomen. Het is zelfs zo erg dat de meeste mobieltjes van tegenwoordig helemaal hierom heen zijn gebouwd. Let er maar eens op. Vooral Samsung heeft er een handje van om erbij te zeggen dat de “Samsung Galaxy weetikveelwat uitermate geschikt is om snel in contact te komen met je vrienden, al dan niet met Smoelenboek of Twitter”. En geef ze eens ongelijk, want hun telefoontjes vliegen letterlijk (oké, figuurlijk) de schappen uit. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld Apple of HTC: smartphones zijn mede hierdoor ontzettend populair geworden. Misschien wel een beetje té populair…


Een vriend van me zei gisteren nog dat hij de laatste tijd overal mensen zag die met hun mobiel aan het spelen waren. Volgens hem was het zelfs zo erg dat er zelfs tijdens het uitgaan driftig wordt getwitterd en gefacebookt. En wat mij betreft slaat hij de spijker knetterhard op zijn kop. Op school, in de bus of zelfs in gezelschap van vrienden, er is altijd wel iemand die even met zijn mobieltje bezig is. Sommige mensen weten hierdoor zelfs het besef van tijd te vergeten en stappen drie haltes later uit (hé, Jeffrey?). Het erge is, ook mijn persoontje doet hier vrolijk aan mee.


Zonder dat we het doorhebben slokt dit medium ons gewoon helemaal op. Mijn inleiding is hier een kenmerkend voorbeeld van. Een jaar geleden zou ik simpelweg een smsje verstuurd hebben, maar nu duik ik meteen op Twitter. En is het niet Twitter, dan is het wel Facebook of WhatsApp (fuck Hyves). Stiekem is dit best wel verontrustend. Dat merkte ik vooral een tijdje geleden, toen ik mijn telefoon verloren was. Ik voelde me net een soort Coos Vriendenloos, terwijl ik wel genoeg met vrienden omging. Social Media heeft ons helemaal in zijn greep, zonder dat we het doorhebben. Misschien dat de term uiteindelijk tóch niet zo goed gekozen is...

maandag 3 oktober 2011

Over smaak valt niet te twisten

Je houdt het niet voor mogelijk, maar ook dit jaar is alweer bijna ten einde. De oliebollen mogen binnenkort alweer verorberd worden en de prachtige kerstdagen liggen inmiddels achter ons. Tot de eerste vuurpijlen 12 uur ’s nachts de lucht in worden geknald kunnen we echter nog even genieten van dat mooie lijstje die ons allen verbroederd. Alhoewel, dat mooie lijstje is dit jaar stiekem helemaal niet zo ‘mooi’.

Muziek. Het is misschien wel het mooiste (vrouwen tel ik even niet mee) wat onze wereld te bieden heeft. Niets kan mij zoveel voldoening geven als een briljant gecomponeerd meesterwerk van een van mijn favoriete bands. Je kan enorm vrolijk worden van muziek, het kan je door een moeilijke tijd brengen en het kan je soms zelfs verdrietig maken. Daarnaast is het voor iedereen anders. Ik heb vrienden die ontzettend kunnen genieten van Beethoven (ze bestaan!), maar daarnaast ken ik ook mensen die helemaal wild worden van de rauwe klanken van Disturbed. Om over fans van hardstyle maar te zwijgen. Maar, eenmaal per jaar stuurt iedereen een lijstje op met zijn of haar favoriete nummers. Deze wordt door Radio 2 vervolgens werkt tot een geweldig overzicht van de 2000 beste platen ooit gemaakt. 

"Ze weten het enige wat de muziekliefhebbers nog enigszins verbroedert ook alweer te verpesten"

Althans, dat zou je denken. Onlangs is het bericht vrijgekomen dat de Top 2000 helemaal niet zo representatief is als je zou denken. De baklappen bij Radio 2 zijn namelijk aan het sjoemelen geweest met de stemmen. Dit ontdekte ik, na een snuggere ingeving om maar eens een krant open te slaan. Ik moet immers ook in de vakantie wel een beetje Journalistiek blijven doen. De kop “Waar is de alternatieve muziek?” in de Leeuwarder Courant wekte meteen mijn interesse. Vol verbijstering begon ik vervolgens een stuk te lezen waaruit blijkt dat die koekhappers bij Radio Twee een hoop bands niet, of veel lager hebben geplaatst dan zou moeten.

Ze weten het enige wat de muziekliefhebbers nog enigszins verbroedert dus ook alweer te verpesten. Een nummertje van AC/DC wordt bijvoorbeeld niet gewaardeerd daar op de redactie; de plaat had maarliefst 2,215 stemmen gekregen en werd vervolgens ‘beloond’ met een plek ver in de 800. Toch zou het aantal stemmen genoeg moeten zijn voor een plek in de top 50. Een ander voorbeeld is bijvoorbeeld de bekende alternatieve rock band, Muse. De band heeft een hoop stemmen gekregen en hoorde met minstens drie nummers in de lijst der lijsten staan. Ze staan er echter maar met één plaat in, die daarbij ook nog eens veel te laag staat.

Zo zou ik nog wel een hoop voorbeelden op kunnen noemen, maar het punt is duidelijk. Radio 2 heeft gewoon gefraudeerd hiermee. Echt jammer, want dit schaadt toch wel mijn (en waarschijnlijk ook die van andere liefhebbers) respect voor de Top 2000. Eindelijk is er eens een lijst die goed weergeeft wat wij allemaal leuk vinden in ons Kikkerlandje, wordt die vervolgens gewoon zelf in elkaar geknutseld door die baklappen zelf. Verpest voor mij een beetje het luisteren zelf. Maar, waarom zouden ze dit in godsnaam doen? Denken ze dat die arme luisteraar de overwegend harde gitaren van Muse niet aankan? Lijkt me raar, ze hebben er tenslotte zelf op gestemd. Zo zie je maar weer; over smaak valt niet te twisten. 

Gemaakt op 28 december 2010

Vrijdag de dertiende...

Zwarte katten worden gemeden en ook ladders blijven veilig opgeborgen. Massale zoektochten naar klavertjes vier breken aan en je ziet geen mens zonder een hoefijzer om hun nek. Vrijdag de dertiende is namelijk weer aangebroken en dat zal iedereen weten ook.

Wellicht is hier sprake van een lichte overdrijving, maar je kan toch wel stellen dat deze dag redelijk berucht is onder iedereen. Op vrijdag de dertiende gaat namelijk alles fout wat er fout kan gaan. Mensen belanden massaal in het ziekenhuis, apparatuur lijkt zomaar kaduuk te gaan en je lijkt de ene na de andere fout te hebben gemaakt in dat belangrijke wiskunde examen. Althans, zo gaan de geruchten.

Zelf geloof ik er namelijk niet zo in. Deze dag is simpelweg in het leven geroepen om de bijgelovigen onder ons de meest afschrikwekkende dag van hun leven te bezorgen. Toch leek ik vandaag ook wat van de ‘vloek’ van vrijdag de dertiende binnen te krijgen. Mijn externe harde schijf hield er namelijk plotsklaps mee op. Het schijfje maakte rare geluiden en mijn trouwe PC kon hem niet meer vinden. Na een jaar trouwe dienst had ie er schijnbaar genoeg van en besloot hij mij de toegang tot meer dan 200 GB aan bestanden te weigeren. En heel toevallig besloot hij dat op deze gevreesde datum te doen.

Toevallig of niet, het maakte mij wel nieuwsgierig waar de betekenis van deze dag vandaan kwam (en het gaf mij een reden om weer eens een leuk verhaaltje neer te kalken). Gelukkig is Wikipedia de oplossing voor al je onwetendheden en trof ik algauw een leuk verhaaltje over deze beruchte dag aan. Helaas kreeg ik geen echte verklaring, maar wel een aantal leuke theorieën. Zo schijnt Jezus ‘vandaag’ te zijn gekruisigd, waardoor alle Christenen het maar bestempelden als een grote dosis ongeluk. Uiteraard is hier geen bewijs voor en hangt het puur van je geloof af of je dit verhaaltje ehm… gelooft of niet. 

"Ik zou de klavertjes in ieder geval alvast maar gaan plukken."

Dit wordt gekoppeld aan het feit dat het getal twaalf staat voor volmaaktheid en dat dertien dus net buiten de boot valt. Jezus had bijvoorbeeld twaalf discipelen (verklaart ook meteen waarom ie zelf de sjaak was), er zijn ook twaalf maanden in het jaar en op de meeste klokken staan evenzoveel cijfers. Dertien staat daarnaast in de meeste culturen voor ‘ongeluk’, net zoals zeven voor geluk en awesomeheid staat. Ik moet eerlijk toegeven dat deze beredenering indirect opzich best goed in elkaar steekt. Toch verklaart dat die vrijdag niet.

Die vrijdag heeft dan ook meer te maken met historische gebeurtenissen die dan zijn gebeurd. Er zijn verscheidene belangrijke figuren overleden op deze dag en in 2024 schijnt er een grote kans te zijn dat er hier een grote meteoriet inslaat. Ook zijn er een aantal mythologische verhalen die met deze dag te maken hebben. In tegenstelling tot het getal 13, lijkt deze dag dus een beetje uit de lucht gegrepen te zijn. Feit is dat dit als een dag bekend blijft staan waar alles mis kan gaan. Of dat nou toeval is of niet. Wellicht lijkt er toch meer met deze dag aan de hand te zijn dan iedereen denkt... Ik zou de klavertjes in ieder geval alvast maar gaan plukken.

Gemaakt op 13 mei 2011

Groter is stiekem toch beter?

Het viel je misschien nooit echt op, maar jarenlang werden apparaten als mobieltjes en MP3-spelers steeds kleiner en kleiner. Dit had natuurlijk alles te maken met verbeterde technieken en dat soort ongein. Die verschillende technische snufjes verbeteren de laatste jaren nog steeds, maar er is wel iets opmerkelijks gaande: je mobieltje lijkt weer wat te groeien…

Een dikke tien jaar geleden, toen mobieltjes net voor de ‘grote markt’ verkrijgbaar waren, hadden ze nog een formaat van een kleine koelkast. Ook hadden ze een antenne van een paar meter en zelfs daarmee was het al moeilijk om fatsoenlijk contact te leggen met je buren. En voor de SMS-verslaafden onder ons was het waarschijnlijk al helemaal een hel in de jaren ’90: een tekstberichtje sturen kon je namelijk al helemaal vergeten met die koelkast.

Om over MP3-spelers nog maar te zwijgen. Sterker nog: die waren toen nog niet eens op de markt. Vroeger moest je van je favoriete muziek genieten door een CD in de radio te stoppen of een zogenaamde ‘discman’ te gebruiken. Zoals de naam al suggereert moest daar ook een heel schijfje in worden gestopt, wat de dingen erg groot en lomp maakte. En onhandig. En vervelend. Maar het grootste nadeel was eigenlijk wel dat je ook een stapeltje cd’s bij de hand moest hebben, gezien je anders maar de keuze had uit een beperkt aantal nummers. Alleen daar gaat het stiekem niet om in dit briljante epos, dus dat laat ik even voor wat het is.

"Het voelt bijna aan of we langzaamaan weer terugzakken naar vroeger."

Door de jaren heen werden deze zaken echter steeds verbeterd en tegenwoordig is alles hip, klein en erg uitgebreid. Ik sta er zelf soms nog wel eens versteld van hoeveel er eigenlijk veranderd is in die korte tijd. De reusachtige koelkasten zijn veranderd in hippe smartphones en de schijfjesspelers zijn geëvolueerd tot handzame iPodjes. En dat terwijl er eigenlijk veel meer is ingestopt dan voorheen. Middels wat rare fratsen is het nu zelfs mogelijk om met mijn iTouch (wat eigenlijk gewoon een MP3-speler is) te gaan bellen naar andere bezitters van dit hippe apparaat. Maar tegelijkertijd bespeur ik een opmerkelijk verschil met mijn vorige iPod… Hij is maarliefst de helft groter!

Kennelijk heeft de industrie het roer omgedraaid en proberen ze niet de hele tijd om steeds handzamere apparaatjes op de markt te brengen. Dit heeft natuurlijk alles te maken met het recentelijk populair geworden (neem ‘recentelijk’ even heel breed) touch-screen. Door dit innovatieve schermpje zijn knoppen nagenoeg overbodig geworden en is alles met een handomdraai aan te ‘tikken’. Helaas heeft dit wel tot gevolg dat klep-mobieltjes en die schuif-dingen (geen idee hoe je ze anders noemt) niet meer mogelijk zijn. En juist die twee zorgden ervoor dat kleinere mobieltjes (MP3-spelers zijn sowieso wel klein) mogelijk waren. Hoewel de mobieltjes en iPodjes met touch-functie er weliswaar een stuk hipper uitzien, nemen ze wel een stuk meer ruimte in. En zijn ze dus een stuk minder handzaam.

Nu had elke baklap deze conclusie wel kunnen trekken, maar toch blijf ik het een opvallende verandering vinden. Het voelt bijna aan of we langzaamaan weer terugzakken naar vroeger. Een aantal jaar geleden streden diverse producenten nog om het ‘dunste’ of ‘kleinste’ apparaat, maar tegenwoordig is het ‘gemakzucht’ wat de klok slaat. En eerlijk is eerlijk, zo’n touch-screen is wel verdomde makkelijk. Toch blijft het een vreemde verandering. Mobieltjes lijken zelfs weer wat dikker en zelfs lomper te worden dan eerst. Het is natuurlijk nog steeds niets vergeleken met vroeger, maar het blijft apart. Dit wordt ook weer benadrukt met dingen als iPads die tegenwoordig de markt overspoelen. Over koelkasten gesproken… 

Gemaakt op 10 februari 2011