Hier is ie dan
eindelijk: de blog waarin ik mijn zegje doe over het allerbeste album van het
afgelopen decennium. Uiteraard hebben jullie allemaal in spanning gewacht
(kuch) tot ik deze plaat eindelijk zou onthullen. Wie o wie wist zelfs Breaking
Benjamin of U2 een loef te draaien?
1: Coldplay – X&Y
(2005)
Het is maar goed dat er maar één album per artiest in de
lijst mocht staan, anders was ie waarschijnlijk een stuk saaier geworden. Elke
plaat die Coldplay namelijk heeft uitgebracht in de afgelopen 10 jaar, is naar
mijn mening namelijk een toppertje. Daarbij is het alleen Coldplay die het voor
elkaar weet te krijgen om een treetje hoger te klimmen op een ladder, die al
ontzettend hoog was gezet door Parachutes (2000). A Rush of Blood to the Head
(2003) is namelijk een van de meest briljante albums ooit, mede door het
prachtige verhaal die in elk van de nummers word verteld. Om over de
gedurfdheid van Viva la Vida or Death and all His Friends (2009) maar te
zwijgen, wat opnieuw een schot in de metaforische roos was. Wie zei dat
Coldplay alleen maar ‘hetzelfde’ was?
Toch staan geen van deze albums in de lijst en heb ik het
spreekwoordelijke zwarte schaap van de familie de eerste positie gegeven. Dit
album heeft ongetwijfeld het meeste kritiek op zich heeft gekregen en was ook
de reden voor het innoverende Viva la Vida. X&Y was namelijk ‘slechts’ meer
van hetzelfde. Maar, wat is daar verkeerd aan? Altijd wordt er kritiek gegeven
op het feit dat iets ‘te’ weinig vernieuwend is, maar vergeet men hierbij niet
dat het toch echt om de muziek zelf gaat, en niet om het complete plaatje? Natuurlijk,
vernieuwing is in veel gevallen een goed iets, maar waarom ineens het roer om
slaan na A Rush of Blood to the Head? Coldplay roert de ingrediënten die A Rush
of Blood to the Head geschapen heeft, kundig bijeen en kwam met een product die
– naar mijn mening – het ultieme hoogtepunt van hun carrière betekende."Hiermee heeft de band namelijk laten zien dat het zeker mogelijk is om de lat, die toch al bijna op een hoogtepunt was, nóg hoger te kunnen leggen. Een waar meesterwerk."
Een hoogtepunt die populaire hits heeft voortgebracht als The
Hardest Part, Speed of Sound of Talk. Die ondergewaardeerde pareltjes bevat als A Message, ‘Til Kingdom Come,
Swallowed in the Sea en White Shadows. Én natuurlijk het hoogtepunt dat Fix
You heet, een prachtige en zelfs emotionele ballad, die zelfs The Scientist weet
te overstijgen. Noem het persoonlijk, maar de teksten die Chris Martin zingt in
X&Y, weten iets meer tot de verbeelding te spreken dan die van A Rush of
Blood to the Head. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds geen idee waar een nummer als
Clocks over gaat.
X&Y is muzikaal toch net iets scherper, heeft gevarieerdere
teksten gebruikt en is het echt een typisch voorbeeldje van ‘All Killer, no
filler’. Ieder nummer heeft zijn plekje verdiend en is er niet zomaar ‘tussengeplakt’.
Zelfs het laatste nummer (‘Til Kingdom Come), die verborgen is op het album,
weet deze essentie in stand te houden. Sterker nog; het is misschien wel een
van de mooiste uit hun repertoire. Als je toch een puntje van kritiek moet
geven, is het misschien dat een echte klassieker ontbreekt. Een nummer dat nog
nét even die kers op de welbekende taart is, wat bijvoorbeeld Clocks voor A
Rush of Blood to the Head was.
Coldplay is naar mijn mening dé artiest van het afgelopen
decennium en dit is dat gekke zwarte schaap die laat zien waarom dat zo is. Een
album uitbrengen is namelijk één ding, maar om jezelf keer op keer te
verbeteren is een tweede. Hiermee heeft de
band namelijk laten zien dat het zeker mogelijk is om de lat, die toch al bijna
op een hoogtepunt was, nóg hoger te kunnen leggen. Een waar meesterwerk.
