De invloed van de Media

Weemoedig staar ik uit het raam van de trein. Ik probeer het te verdringen, maar toch spinnen er inmiddels vele gedachten door mijn hoofd. Termen als “verwend nest”, “luxe probleem” en “waarom heb ik niet zo’n ding?”, spoken door mijn brein. Om nog maar te zwijgen over “wat moet zij hier in godsnaam al mee?” Amper een jaar of 11, beste lezers, en mevrouw heeft al een dure smartphone met alle toeters en bellen. En ze is zeker niet de enige. Waar gaat dit over? Ondanks dat ze nog maar zo jong is, spreekt ze boekdelen over de cultuur van tegenwoordig. Alles moet maar nieuwer, beter en hipper zijn. 

Althans, dat is wat de media ons voorlegt. Als je niet de nieuwste telefoon hebt hoor je er namelijk niet bij. Heb je geen dure smartphone? Loser. Tegenwoordig kan je namelijk alles met zo’n hypermodern telefoontje, die minimaal een touch-screen en toegang tot talloze ‘apps’ moet hebben. En dan ook nog het liefst een Samsung Galaxy S3 of een iPhone. Want hè, we moeten wel kwaliteit natuurlijk. En deze apparaten zijn het helemaal, als we de media mogen geloven. Geen wonder dat je op het internet de ene na de andere discussie krijgt welke nou het beste is. Maakt het uit? Tuurlijk niet! Maar het is ontzettend nuttig om elkaar af te kraken over wat nou hét beste mobieltje is. 

De media heeft een hoop invloed op hoe wij precies denken. Althans, in ieder geval qua hippe apparatuur. Al kan ik me ook een of ander opgeblazen feest in Haren voor de geest halen. Daarom willen ook meisjes van 11 zo’n dure telefoon. Want dat is cool en stoer. En al haar vrienden hebben het ook. Zelfs mams doet gezellig mee. Iedereen valt ervoor. Werp maar eens een blik om je heen. Stomme media. Het zorgt ervoor dat we ons gezicht verliezen. Waar is onze eigen mening gebleven?

 “Ach, wellicht denk ik hier wel iets te diep over na”, verzucht ik en went mijn gezicht van het raam. Het meisje tegenover me zit nog steeds vrolijk te pielen met haar peperdure iPhone. “Vast niet iedereen wordt zó beïnvloedt door de media”, mompel ik. “Er is vast nog wel ergens een sprankje hoop te vinden.” Waarna ik met een snelle graai mijn smartphone tevoorschijn haal.

De remote met twee gezichten

Wat een briljant apparaatje was het toch eigenlijk, die Wii. De console kenmerkte zich door innovatie en gedurfdheid. Het liet je op een totaal nieuwe manier gamen en wist door slimme marketing zelfs gehele nieuwe doelgroepen aan te spreken. Door briljant uitgedachte spellen als Wii Fit, Wii Sports: Resort en Wii Party kunnen zelfs je oma, zusje en moeder aan ’t zwieren en zwaaien slaan. Niemand had van tevoren ooit voorspelt dat het witte doosje zo’n succes zou worden. Niet voor niets staat zijn controller op de voorkant van mijn Marketing-boek. Toch houd ik een beetje een knagend gevoel over bij dit apparaatje; Nintendo heeft namelijk er nooit (echt) de volle potentie uit weten te halen.

Veel mensen wijten dit aan het ontbreken van HD of het overmatige gebrek aan hardcore games op de Wii – waar zeker wat over te zeggen valt - maar dat is een beetje onzin. Het probleem lag namelijk bij de controller zelf. Allereerst was ie in de beginjaren niet nauwkeurig genoeg, wat ons in 2009 de Wii Motion Plus opleverde, waardoor we eindelijk écht accuraat konden zwiepen. Althans, dat was het plan. Het trieste is dat pas met het verschijnen van The Legend of Zelda: Skyward Sword in 2011 al die mogelijkheden voor ’t eerst tot zijn uiterste werden gebruikt. Ruim 5 jaar na het verschijnen van de console. Ehm?

Hoewel Skyward Sword natuurlijk een briljante game is - die elke Wii-bezitter eigenlijk verplicht in huis moet hebben - verscheen het spelleke veel te laat. Natuurlijk is het achteraf makkelijk praten, maar zo’n titel had naar mijn mening veel eerder moeten verschijnen. Nee; Wii Sports Resort telt niet mee, gezien die alleen maar bedoeld was om de mogelijkheden te demonstreren. Er moet namelijk wel wat gedaan worden met die mogelijkheden. Nintendo heeft ons van nieuw speelgoed voorzien, maar heeft pas laten zien hoe je ermee kon spelen toen de leukheid er een beetje af was. Een gemiste kans, of…?

Eind dit jaar gaat Nintendo’s nieuwste speeltje (de Wii U) namelijk alsnog proberen om deze potentie er uit te halen. Bij deze nieuwe console kan je namelijk gewoon je oude remotes gebruiken! De hoge heren van The Big N is het namelijk ook wel duidelijk geworden dat het volle vermogen van de controller eigenlijk nooit is gebruikt. Als bonus hebben ze er ook nog een mooie tablet-controller en scherpe HD-beelden aan het arsenaal toegevoegd. Hoewel stiekem bovengenoemde tablet natuurlijk het paradepaardje van de Wii is, ben ik ook erg in mijn nopjes met die oude Wii Remotes. Als arme student bespaart het natuurlijk een hoop kostbare centjes.
 

Daar komt bij dat de meeste pers echt lyrisch tegenover de Wii U staan. Ondanks opnieuw die bewegingsgevoelige controllers. Waarom? Omdat Nintendo ons straks alweer op een unieke manier laat gamen. Hoe vet is het om een controller te hebben met touch-screen, die ook nog eens in verbinding staat met je tv? Qua games lijken de mogelijkheden ongekend en er komen weer vast een hoop nieuwe manieren om spellen te spelen. Nintendo lijkt opnieuw goud in handen te hebben, maar zullen ze ons ditmaal wel tijdig laten zien hoe er goed gespeeld mee kan worden?