One song to rule them all!

“Is it getting better, or do you feel the same? Will it make it easier on you now, if you got someone to blame?” Bij eenieder die bovenstaande woorden wel eens eerder gehoord heeft, moet er eigenlijk meteen een belletje gaan rinkelen. Ze vormen namelijk het begin van een van de – naar mijn mening – beste nummers ooit gemaakt. Ik heb het natuurlijk over One van U2.


Op dezen koude zondagavond wilde ik het eigenlijk alleen even hebben over één liedje U2 heeft geschapen. Zoals de inleiding misschien al weggeeft, is dat natuurlijk One. Waarom One? One máákt de band bij wijze van spreken, het is dan ook de ultieme reden waarom ik U2 zo geweldig vindt. Bij One gaat het niet om de instrumenten, maar om de tekst zelf. En vooral de manier waarop die tekst gezongen wordt. Bono (de zanger) zingt die met zoveel passie, dat ik bij de eerste tonen al kippenvel krijg. Zelfs klassiekers als With or Without You of Pride (In the Name of Love) weten dit gevoel niet helemaal op te wekken, ondanks het feit dat ze zo prachtig in elkaar steken. Dit ‘gevoel’ komt trouwens niet eens alleen door het liedje zelf. Laten we eens een blik in het verleden werpen.

One staat namelijk op het album Achtung Baby! (1991) en dat album had bijna niet eens het levenslicht gezien. De Ierse groep was namelijk overrompeld door het ongelooflijke succes van The Joshua Tree (1987), die hun op dat moment regelrechte legendes maakte. Het album was zó goed dat alles wat erna kwam eigenlijk alleen maar tegen kon vallen. En Rattle & Hum (1988) deed dat ook. Niet dat het album in principe zo slecht was, maar de fans waren teleurgesteld. Een klassieker als I Still Haven’t Found What I’m Looking For of Where the Streets Have no Name was er namelijk niet op te vinden. Daarbij leek het gewoon teveel op het vorige album. Ook in de groep zelf heerste nogal wat onrust, wat er toe leidde dat Bono aan het eind van de ‘Lovetown Tour’ in 1989 zei : “It’s the end of something for U2, we have to go away and dream it all up again”.

"Zelfs klassiekers als With or Without You of Pride (In the Name of Love) weten dit gevoel niet helemaal op te wekken"

In de twee jaar die daarop volgden was het helemaal stil rondom de band. De fans waren geschokt en vreesden dat ze uit elkaar waren gegaan. Een hele tijd leek het hier ook op, totdat uit het niets Achtung Baby! op de markt verscheen. Meteen werd duidelijk wat Bono met bovenstaande woorden bedoelde. Achtung Baby! klinkt namelijk geenszins op hun eerdere werk. Met knallende nummers als The Fly, Mysterious Ways en Until the End of the World leek het wel alsof de band opnieuw hun eigen wiel hadden uitgevonden. Toch was er ook op het album een vreemde eend in de bijt, wat uit zou groeien tot het meest succesvolle nummer van de band. Dit was One.

Wat veel mensen niet weten, is dat U2 er ook daadwerkelijk over dacht om er echt mee te kappen. Geen van de liedjes die ze verzonnen voldeed namelijk aan hun verwachtingen. De ene helft genoot dan ook van een vakantie, terwijl Bono en The Edge (de gitarist) toch nog krampachtig probeerden om de band levend te houden. En met succes. Ze bedachten One en dat nummer klonk zo veelbelovend dat heel U2 meteen de studio indook, waar na een half jaar hard werken Achtung Baby! uit kwam rollen. Uiteraard zal dit verhaal wat geïdealiseerd zijn, maar het klinkt zo wel tof, toch?

Punt is dat One niet alleen een geweldig nummer is om te horen, maar het is ook hét nummer geweest waardoor we nu nog steeds kunnen genieten van hun prachtige muziek. Dankzij One kreeg de band weer vertrouwen in het maken van muziek en daardoor kregen wij vervolgens een van de beste albums ooit gemaakt. En nog één. En nog één. Binnenkort staat er alweer een nieuw album in de planning, dat hopelijk dit jaar nog het levenslicht moet zien. En ondertussen knalt One weer vrolijk door mijn speakers. Zou ik er ooit genoeg van krijgen?