Recensie Pokémon Black 2 & White 2

Een aantal jaar geleden kwam ik tot de conclusie dat Pokémon HeartGold & SoulSilver (de remakes van Gold & Silver uit 2001) dé ultieme vervaardiging waren in een van de meest populaire series tot op heden. Zij hadden de bestaande ingrediënten verweven tot het beste feestmaal die de zakmonstertjes tot dan toe hadden geleverd. De top leek bereikt. Maar vorig jaar wisten Black & White echter een frisse wind door een lang bestaande formule te blazen. Kunnen de vervolgen hierop deze trend volhouden?


 

Om maar even lekker met de deur in huis te vallen (dat doe ik nou eenmaal graag) en om je uit de droom te helpen: Nee. Black 2 & White 2 heeft van deze frisse wind geen orkaan gemaakt en komt niet met revolutionaire veranderingen. Het is nog steeds die bestaande formule die iedereen inmiddels al door en door kent. Daarbij hebben de games alle schijn tegen. Yellow, Crystal, Emerald en Platinum werden namelijk ook massaal afgekraakt om het feit dat Game Freak nog even wat extra melk uit die generatie wilde halen. Daarbij komt het spel uit op de Nintendo DS, die al bijna acht jaren op deze wereld meedraait. Zijn opvolger is zelfs al anderhalf jaar uit! 

Dus moeten we in dit deel nog steeds vechten met 2D-sprites, statische aanvallen en beestjes die geluidjes maken die rond 2000 al niets bijzonders meer waren. We moeten opnieuw acht badges verzamelen, een slechte organisatie uit de weg ruimen en die Elite Four nog maar eens op de donder geven. Om uiteindelijk de legendarische Pokémon uit het spel te vangen en je een echte Pokémon-Meester te noemen. Zij het in iets andere vorm. En dat in een regio die we al hadden bezocht.

We schrijven echter twee jaar later en Unova is flink op de schop genomen. Je begint op een geheel nieuwe locatie en ook de oude plekken hebben een flinke make-over gekregen. Houd het toch nog een beetje fris. Leuk is dat je nu in een vrij grote stad begint, in plaats van de gebruikelijke paar huisjes. Twee van de protagonisten uit het vorige deel (Cheren en Bianca) keren terug en assisteren je regelmatig op je grote reis. Dit doen ze door je tips te geven op je geheel nieuwe Xtransceiver (waar je met een vriend ook spelletjes op kan spelen) of door zij aan zij met jou te vechten tegen de kwade Team Plasma. Die overigens ook nog eens de Purrlion van het zusje van je rivaal hebben gejat. Boefjes.

Het verhaal is sowieso niets om naar huis over te schrijven. Nou speel je deze serie natuurlijk niet voor het verhaal, maar die uit Black & White was zo goed uitgedacht dat dit als een teleurstelling aanvoelt. Het gaat nu weer eens over een slechte organisatie die de wereld wil veroveren. Zucht. Wel ontvouwt het zich heel natuurlijk en is er veel meer interactie tussen de verschillende personages. Een ander minpunt is dat deze titels (tot je de Champion verslagen hebt in ieder geval) te makkelijk zijn. Zeker de doorgewinterde speler kan met twee vingers in zijn neus de hoofdgame uitspelen.  Dit ligt niet aan de verslechtering van de AI van je tegenspelers, maar meer aan het feit dat ditmaal veel sterkere zakmonsters je team kunnen versterken. Er zijn namelijk nu 301 Pokémon te vangen in de Unova-pokédex. 

"Toch valt ondanks al die toevoegingen, niet te ontkennen dat de rek in deze huidige setting er nu écht uit is. Het is klaar."

Wel brengt dit een stuk meer variatie met zich mee, gezien je nu ook beestjes uit de vorige generaties kan vangen. Zo had ik al snel een wollige Mareep aan mijn arsenaal toegevoegd, voor de nodige elektrische schokken. Ook zijn de Rattata’s en Zubat’s van weleer weer van de partij, zij het gelukkig niet in schokkend grote aantallen. Variatie blijft namelijk het toverwoord. Dat is ook te zien aan de shitload aan nieuwe content die Game Freak aan de titels heeft toegevoegd. En dat is het punt waarop Black & White 2 ook echt weten te accelereren. Een groot punt van ergernis in de voorgangers was bijvoorbeeld dat er gewoon te weinig te beleven was nadat het was uitgespeeld. 

In B&W 2 maken dit goed door onder ander een leuke filmstudio te introduceren waar jij en je Pokémon zich een waar acteur kunnen wanen. Door gevechten te ehm… vechten (waarbij je spelenderwijs geïntroduceerd aan het briljante vechtsysteem die we van de serie gewend zijn) en dialogen te kiezen, ontluik je het plot en probeer je elke film tot een goed einde te brengen. Of juist niet. Dat is helemaal aan jou. Stiekem wordt je namelijk ook wel eens beloond door lekker te knoeien met het script. Maar dat weet je natuurlijk pas nadat je je resultaat hebt bewonderd in de bioscoop. Een erg geslaagde toevoeging.

Geen zin om een film te maken? Maakt niet uit! Er wachten een hoop trainers op je in de ultieme uitdaging die het spel te bieden heeft; White Forest of Black City (afhankelijk van je spel). Of ga de nostalgische kant op door het in het Pokémon World Tournament op te nemen tegen zo’n beetje elke gymleader of champion uit de vorige generatie. En ja, ook Red (Ash) en Blue (Gary), waar het allemaal mee begon, zijn van de partij. En wees gewaarschuwd; alleen met een vakkundige kennis in de wereld van de zakmonstertjes vallen deze allemaal te verslaan. Fans zullen tevreden zijn.

Niet alleen daarmee, maar ook met de vele ‘funfestmissions’ die middels entralink met wel 100 spelers tegelijk speelbaar kunnen zijn. Heerlijk samen op jacht naar berries of vechten met trainers. Of Join Avenue, waar je je eigen winkelcentrum opzet. Of de Dream World, waarbij je ook op je PC beestjes kan vangen. Daarbij is het spel volledig compatibel met zijn voorganger en kunnen via GTS ook Pokémon geruild worden tussen de twee versies. Daarnaast kan je via ‘memory link’ allemaal verborgen scénes en gevechten ontgrendelen als je Black of White hebt gespeeld. Om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid om een potje te robberen tegen iedereen over de wereld. Toch valt ondanks al die toevoegingen, niet te ontkennen dat de rek in deze huidige setting er nu écht uit is. Het is klaar.

En dat weet Game Freak. Eigenlijk iedereen die hier op deze planeet rondloopt. Het is nu kijken naar innovatie op nieuwe gronden die zich de 3DS en de Wii U noemen. Er is namelijk nog veel meer mogelijk in het universum van die dekselse Pocket Monsters. Tot die tijd kun je je nog lange tijd vermaken met dit allerlaatste hoofdstuk op die goede oude Nintendo DS, waarin alle loshangende draadjes aan elkaar zijn gebonden. Black 2 & White 2 zijn de ultieme manifestatie van een formule die ons al zo lang in zijn greep houdt.

Conclusie:

Ga nog één keer op reis in de wondere wereld van Pokémon in zijn huidige vorm en beleef het meest veelzijdige avontuur met je zakmonsters tot op heden. De frisse wind uit Black & White is verdwenen, maar dit is de ultieme zwanenzang voor een concept dat zo briljant is, dat het dik vijftien jaar geduurd heeft voor de rek er pas echt uit was.

Cijfer: 8,5

Impressie: Pokémon Black 2 en White 2

Acht jaar lentes jong was ik, toen ik begon aan het grootste avontuur van mijn leven. Misschien wat te jong voor de tien jaar die vereist was, maar dat weerhield mij er niet van om te duiken in de wondere wereld van Pokémon. Met Pikachu aan mijn zijde was immers niemand mij te sterk. Mijn ultieme droom om Pokémon-Meester te worden was eindelijk gestart. De reis kon beginnen.

Inmiddels heb ik deze zelfde reis in vele andere regio’s gemaakt. Bij elke nieuwe generatie zag ik mijn mogelijkheden groeien, maar ergens begon het ook een beetje te vervelen. Het was teveel van hetzelfde. Met de Sinnoh-regio als dieptepunt. Pokémon hield elke nieuwe generatie maar vast aan datzelfde concept, zonder daadwerkelijk te durven innoveren. Game Freak dacht dat we tevreden waren met steeds een handvol nieuwe zakmonsters, een nieuwe criminele organisatie en acht nieuw te verzamelen badges. To be fair; qua gameplay heeft het spel een aantal forse stappen vooruit gemaakt, maar zoiets wordt alleen door de echte competitieve speler opgemerkt. Voor de rest was het vooral ‘meer van hetzelfde’. Maar toen was daar opeens de wondere wereld van Unova.

In Pokémon Black en White werd het roer helemaal omgegooid. Althans, voor Pokémon-begrippen. Het was stiekem namelijk nog steeds de bedoeling om diezelfde doelstelling te halen. Maar oh, oh oh, wat was dat leuk om te doen. De gevechten waren namelijk niet langer meer statisch, er waren ontzettend veel nieuwe mogelijkheden (3 vs 3 gevechten!) en zo’n beetje elke onvolkomenheid uit de serie is weggepoetst. De camera tijdens gevechten deed geweldig zijn best om je erbij te betrekken, de HM-slaaf was verleden tijd en het was nu daadwerkelijk mogelijk om contact te maken met elke trainer over de gehele (echte) wereld middels Global Link en andere vernuftige functies. Daarbij was de gehele wereld, op de gevechten na, nu eindelijk in écht 3D!

Wat nou slecht verhaal, hier heb je een intrigerend epos over Team Plasma, die Pokémon en zijn Trainer probeert te scheiden. Vinden de beestjes het namelijk wel leuk om gevangen te worden? Eindelijk een organisatie met een origineel motief! Mijn motivatie om de wereld te verkennen werd hier veel meer door geprikkeld. Met een heel bevredigend (en enigszins open) einde. Daarbij gingen de spellen weer terug naar het begin, met slechts 150 te vangen beestjes. Het overzicht was terug! Heerlijk. Ook was er veel meer interactie tussen de verschillende personages. Eindelijk had je écht het gevoel dat je betrokken was in deze gelikte wereld. Mijn droom om Pokémon-meester te worden leek ineens veel meer dichterbij. Pokémon Black & White waren een mijlpaal en brachten de serie tot hoogten die het nooit eerder verkend had.

Toch mistte er iets. Het spel leek iets te snel uitgespeeld en nadat je de Pokémon League had verslagen, was er vrij weinig meer te beleven in Unova.  Althans, als je niet competitief speelde dan. Pokémon Black & White voelden - hoewel daadwerkelijk revolutionair- gewoon onafgemaakt aan. Er werd ook te weinig gebruik gemaakt van veel van de toegevoegde mogelijkheden. Misschien mag ik daarom misschien wel opnieuw op een queeste door Unova gaan.

Al doe ik dat wel met een lichtelijk terughoudend gevoel. Eerdere ‘derde versies’ (denk aan Yellow, Emerald, Crystal en Platinum) waren namelijk vooral uitmelkertjes die ons nogmaals door dezelfde regio lieten gaan met marginale verbeteringen. En waarom komt het spel uit op de oude Nintendo DS? Inmiddels ligt de 3DS alweer anderhalf jaar in de winkel. Zeker na de grote stap die Game Freak heeft gezet met het vorige deel, zou dit een teleurstelling zijn. Maar toch glooit er hoop aan de horizon. 

De naam 'Black en White 2' indiceert naar een echt vervolg. Vandaar dat ik zoveel aandacht besteed aan mijn eerdere reis in Unova. Het verhaal wat gestart werd met het vorige deel is namelijk nog niet af. Dus mag ik de mysteries van Team Plasma en N verder gaan ontsluiken, terwijl ik bij wordt gestaan door mijn oude vrienden uit Black & White. De regio heeft in twee jaar tijd natuurlijk ook niet stilgestaan en kent vele nieuwe gebieden. Geen wonder dat je ook in een totaal nieuw stadje begint. Er wordt zelfs gerept over een filmstudio waar ik films kan opnemen met mijn zakmonsters en een Pokémon World Tournament, waar alle belangrijke personages uit eerdere generaties aan meedoen. Ultiem voer voor de echte fans dus. Zelfs Red (Ash) en zijn Pikachu doen mee! Zal Pokémon Black & White 2 eindelijk mijn droom vervullen?

1 jaar Vernuftige Verhaliteiten!

Tsjongejonge. Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat ik je begon te vermoeien met mijn Vernuftige Verhaliteitjes. Hiep hiep hoera! Alhoewel ik na dat jaar nog steeds niet weet waarom ik voor die prachtige alliteratie gekozen heb. Vernuftig? Betwistbaar. Verhaliteiten? Volgens mij heb ik nog geen enkel echt verhaal verzonnen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik dat woord stiekem zelf verzonnen heb. Misschien heb ik vroeger wel teveel Suske & Wiske gelezen. 

Een jaar geleden trapte ik deze blog af met een uitgekiend betoog over hoe Social Media ons in zijn greep hield. Een perfect en wellicht ietwat ironisch stukje om mee te beginnen, gezien bloggen in principe ook een vorm van Social Media is. Sowieso een erg interessant onderwerp! Als je een beetje mijn Verhaliteiten in de gaten hebt gehouden, weet je ook dat ik daar nog vaker op terug ben gekomen. De tijd staat immers nooit stil. Dat kwam ook vooral naar voren bij ‘Vroeger was alles beter?’, waar ik deze stelling in een negatief daglicht stelde. Continu zijn we aan het groeien en er verschijnen steeds betere, snellere en mooiere producten op deze wereld die allemaal weer tientallen nieuwe functies hebben. En dat zal wel oneindig doorgaan, dus waarom dat besteden aan het zeiken op elke nieuwe generatie?  

Maar ik schrijf dit stukje niet om mijn oude (bekijk dat even heel relatief) werk in het zonnetje te zetten. Waarom ik deze blog schrijf, is omdat ik het toch alweer een jaar vol heb weten te houden. En ik ben daar stiekem toch wel een beetje trots op. In dat jaar verschenen 20 stukjes, is er bijna 2000 keer een pagina van mij bekeken en heb ik ondervonden dat je schijnbaar heel veel houdt van mieren. Al zou ik maar oppassen, want straks beginnen die dekselse mieren nog een invasie in je achtertuin. Ehm... Ja. Dat bevestigt maar weer dat je sommige van mijn Vernuftige Verhaliteiten echt met een paar stevige korrels zout moet nemen. En dan heb ik ook nog als ondertitel ‘literatuur in het kwadraat’. Wellicht is het in het komende jaar toch maar tijd voor een imagoverandering.

De invloed van de Media

Weemoedig staar ik uit het raam van de trein. Ik probeer het te verdringen, maar toch spinnen er inmiddels vele gedachten door mijn hoofd. Termen als “verwend nest”, “luxe probleem” en “waarom heb ik niet zo’n ding?”, spoken door mijn brein. Om nog maar te zwijgen over “wat moet zij hier in godsnaam al mee?” Amper een jaar of 11, beste lezers, en mevrouw heeft al een dure smartphone met alle toeters en bellen. En ze is zeker niet de enige. Waar gaat dit over? Ondanks dat ze nog maar zo jong is, spreekt ze boekdelen over de cultuur van tegenwoordig. Alles moet maar nieuwer, beter en hipper zijn. 

Althans, dat is wat de media ons voorlegt. Als je niet de nieuwste telefoon hebt hoor je er namelijk niet bij. Heb je geen dure smartphone? Loser. Tegenwoordig kan je namelijk alles met zo’n hypermodern telefoontje, die minimaal een touch-screen en toegang tot talloze ‘apps’ moet hebben. En dan ook nog het liefst een Samsung Galaxy S3 of een iPhone. Want hè, we moeten wel kwaliteit natuurlijk. En deze apparaten zijn het helemaal, als we de media mogen geloven. Geen wonder dat je op het internet de ene na de andere discussie krijgt welke nou het beste is. Maakt het uit? Tuurlijk niet! Maar het is ontzettend nuttig om elkaar af te kraken over wat nou hét beste mobieltje is. 

De media heeft een hoop invloed op hoe wij precies denken. Althans, in ieder geval qua hippe apparatuur. Al kan ik me ook een of ander opgeblazen feest in Haren voor de geest halen. Daarom willen ook meisjes van 11 zo’n dure telefoon. Want dat is cool en stoer. En al haar vrienden hebben het ook. Zelfs mams doet gezellig mee. Iedereen valt ervoor. Werp maar eens een blik om je heen. Stomme media. Het zorgt ervoor dat we ons gezicht verliezen. Waar is onze eigen mening gebleven?

 “Ach, wellicht denk ik hier wel iets te diep over na”, verzucht ik en went mijn gezicht van het raam. Het meisje tegenover me zit nog steeds vrolijk te pielen met haar peperdure iPhone. “Vast niet iedereen wordt zó beïnvloedt door de media”, mompel ik. “Er is vast nog wel ergens een sprankje hoop te vinden.” Waarna ik met een snelle graai mijn smartphone tevoorschijn haal.

De remote met twee gezichten

Wat een briljant apparaatje was het toch eigenlijk, die Wii. De console kenmerkte zich door innovatie en gedurfdheid. Het liet je op een totaal nieuwe manier gamen en wist door slimme marketing zelfs gehele nieuwe doelgroepen aan te spreken. Door briljant uitgedachte spellen als Wii Fit, Wii Sports: Resort en Wii Party kunnen zelfs je oma, zusje en moeder aan ’t zwieren en zwaaien slaan. Niemand had van tevoren ooit voorspelt dat het witte doosje zo’n succes zou worden. Niet voor niets staat zijn controller op de voorkant van mijn Marketing-boek. Toch houd ik een beetje een knagend gevoel over bij dit apparaatje; Nintendo heeft namelijk er nooit (echt) de volle potentie uit weten te halen.

Veel mensen wijten dit aan het ontbreken van HD of het overmatige gebrek aan hardcore games op de Wii – waar zeker wat over te zeggen valt - maar dat is een beetje onzin. Het probleem lag namelijk bij de controller zelf. Allereerst was ie in de beginjaren niet nauwkeurig genoeg, wat ons in 2009 de Wii Motion Plus opleverde, waardoor we eindelijk écht accuraat konden zwiepen. Althans, dat was het plan. Het trieste is dat pas met het verschijnen van The Legend of Zelda: Skyward Sword in 2011 al die mogelijkheden voor ’t eerst tot zijn uiterste werden gebruikt. Ruim 5 jaar na het verschijnen van de console. Ehm?

Hoewel Skyward Sword natuurlijk een briljante game is - die elke Wii-bezitter eigenlijk verplicht in huis moet hebben - verscheen het spelleke veel te laat. Natuurlijk is het achteraf makkelijk praten, maar zo’n titel had naar mijn mening veel eerder moeten verschijnen. Nee; Wii Sports Resort telt niet mee, gezien die alleen maar bedoeld was om de mogelijkheden te demonstreren. Er moet namelijk wel wat gedaan worden met die mogelijkheden. Nintendo heeft ons van nieuw speelgoed voorzien, maar heeft pas laten zien hoe je ermee kon spelen toen de leukheid er een beetje af was. Een gemiste kans, of…?

Eind dit jaar gaat Nintendo’s nieuwste speeltje (de Wii U) namelijk alsnog proberen om deze potentie er uit te halen. Bij deze nieuwe console kan je namelijk gewoon je oude remotes gebruiken! De hoge heren van The Big N is het namelijk ook wel duidelijk geworden dat het volle vermogen van de controller eigenlijk nooit is gebruikt. Als bonus hebben ze er ook nog een mooie tablet-controller en scherpe HD-beelden aan het arsenaal toegevoegd. Hoewel stiekem bovengenoemde tablet natuurlijk het paradepaardje van de Wii is, ben ik ook erg in mijn nopjes met die oude Wii Remotes. Als arme student bespaart het natuurlijk een hoop kostbare centjes.
 

Daar komt bij dat de meeste pers echt lyrisch tegenover de Wii U staan. Ondanks opnieuw die bewegingsgevoelige controllers. Waarom? Omdat Nintendo ons straks alweer op een unieke manier laat gamen. Hoe vet is het om een controller te hebben met touch-screen, die ook nog eens in verbinding staat met je tv? Qua games lijken de mogelijkheden ongekend en er komen weer vast een hoop nieuwe manieren om spellen te spelen. Nintendo lijkt opnieuw goud in handen te hebben, maar zullen ze ons ditmaal wel tijdig laten zien hoe er goed gespeeld mee kan worden?

Alsof je er zelf bij bent

Het is geen geheim dat een foto veel meer kan zeggen dan duizend woorden. Een foto laat een gebeurtenis of een bepaald moment zien, waar jij zelf direct een voorstelling kan maken. Woorden kunnen soms ontzettend nietszeggend zijn. Als ik bijvoorbeeld zeg dat “Rock Werchter een hele ervaring was, en dat er een ontzettend goede sfeer hing” kan dat op een heleboel manieren geïnterpreteerd worden. Ik moet bij wijze van spreken duizend woorden gebruiken om precies te vertellen wat ik daarmee bedoel.

Want ja, Rock Werchter was inderdaad een hele ervaring, en ja, er hing echt een geweldige sfeer. Maar tenzij jij al eens zo’n muziekfestival hebt ervaren, is het moeilijk voor te stellen wat daar nou precies mee bedoeld wordt. In het verleden kon ik me er ook maar moeilijk een beeld bij verzinnen. Sowieso zijn ‘sfeer’ en ‘ervaring’ eigenlijk hele nietszeggende woorden. Zonder een bijpassend bijvoeglijk naamwoord betekenen ze geen fluit. En zelfs met een bijpassend bijvoeglijk naamwoord is het nog lastig. Want wat is nou een geweldige sfeer of een ‘hele’ ervaring? 

Stiekem gebruik ik dit bruggetje natuurlijk even om nog eens te vertellen hoe awesome Rock Werchter wel niet was. Nee, mijn lyrische uitspraken op het festival en mijn posts op die oh zo Sociale Media zijn nog niet genoeg daarvoor. Uiteraard gebeurt dit wel in combinatie met mijn eerdere filosofische vragen, om mijn prachtige verhaal toch nog wat relevante inhoud te geven. Toch, zelfs na wat research op het wereldwijde web, is dit een vrij moeilijke opgave. Eerdergenoemde woorden zijn namelijk zeer subjectief.

In de eerste plaats heeft het namelijk betrekking op het bijvoeglijk naamwoord dat je ervoor plakt, maar ook met de situatie of plaats die ermee te maken heeft. Een geweldige sfeer tijdens een avondje stappen heeft bijvoorbeeld een heel andere betekenis dan het eerder genoemde Rock Werchter. Al valt dat stiekem ook te weerleggen, maar laten we het maar niet te moeilijk maken. Het is ten slotte voor nagenoeg iedereen al vakantie. Deze woorden moet je ook helemaal niet zo bekijken. Naar mijn idee zit een goede sfeer hem meer in de details.

"Zelfs de hysterische fangirls bij Florence + the Machine droegen bijvoorbeeld bij aan een prachtige, jawel, sfeer." 

Niet alleen de geweldige muziek was namelijk een reden voor de pracht van Rock Werchter. Het feit dat ze er een fenomenale show van maakten, droeg eigenlijk veel meer bij. Maar bovenal was het publiek zelf de grootste reden dat Rock Werchter zo’n succes was. Want zeg nou zelf; hoe goed een artiest ook is, met weinig publiek raakt het je veel minder. Als de muziek even wat minder was, raakte ik bij Rock Werchter wel opgefokt door het publiek zelf. De dansende mensen bij Dropkick Murphy’s, het meezingen bij Snow Patrol, de totale gekte bij Red Hot Chili Peppers en zelfs de hysterische fangirls bij Florence + the Machine droegen bijvoorbeeld bij aan een prachtige, jawel, sfeer. 

Een geweldige sfeer wel te verstaan.  Maar dat heb ik volgens mij al eerder genoemd. Toch blijft dit nog steeds ontzettend subjectief. Iemand anders vond de sfeer tijdens Rock Werchter misschien wel goed (of misschien juist niet) vanwege hele andere dingen. Die heeft het anders ‘ervaren’, om het zo maar te zeggen. Het is dan ook zeer ironisch dat de betekenis van het woord ervaring “wat je weet omdat je het zelf hebt meegemaakt of gedaan”, is. I rest my case. Weer een hele blog getikt zonder met een scherp antwoord te komen. Wellicht had ik gewoon een foto moeten posten.

Opgeslokt?

Afgelopen jaar schreef ik op een mooie herfstdag in oktober mijn eerste blog voor deze ehm… blog. Hierin kwam Social Media, met in het bijzonder de mobiele telefoon, sterk naar voren. Want hoe sociaal was het nou eigenlijk, om de hele tijd met je smartphone in je handen te zitten, ondanks dat je ‘in feite’ heel sociaal bezig bent? Voor mijn 15e stukje op deze site wilde ik hier even op terugkomen.

Want op die mooie herfstdag in oktober was het al erg, maar – om even het bruggetje naar het heden te schetsen – tegenwoordig kan je er al helemaal niet om heen. Het schijnt tegenwoordig zo erg te zijn dat zelfs de ‘gewone’ media het aan de kaart brengen. Afgelopen maanden stonden de kranten vol artikelen waarin stond dat wij tegenwoordig niet meer zonder ons mobieltje kunnen. Zelf wist ik het ook al een beetje te voorspellen destijds: “Zonder dat we het doorhebben, slokt dit medium ons helemaal op”, was mijn conclusie uit "Hoe sociaal is Social Media?" en het is eigenlijk gewoon de waarheid geworden.

 

Afgelopen zaterdagavond ontstond (onder het genot van de nodige biertjes) een discussie tussen mij en een aantal vrienden over dit fenomeen. Ik kreeg tegen de vraag tegen mij aangedrukt of ik namelijk nog wel zonder een mobieltje kon. Gezien de er al de nodige alcohol door onze aderen liep, wilde een van mijn vrienden er zelfs een weddenschap tegenaan knallen. Of ik, samen met hem, een week zonder mijn telefoon kon. Het zweet begon toen wel over mijn voorhoofd te druppelen, want ik wist dat dit antwoord gewoon volmondig “nee”, was.

"Kan jij je nog een wereld voorstellen zonder Social Media?"

Uiteraard had hij wel makkelijk praten, gezien hij nog met een Nokia uit het jaar 0 rondliep en geen toegang had tot meer recente (en stiekem best wel fijne) applicaties zoals Twitter en Whatsapp. Dat het geval nog kon bellen was een wonder. De weddenschap was eigenlijk dus niet helemaal eerlijk. Toch begon ik wel een beetje te twijfelen, was ook ik afhankelijk geworden van mijn telefoon? In het eerder genoemde Vernuftig Verhaliteitje noemde ik mezelf al een soort ‘Coos Vriendenloos’ toen ik even geen mobiel om handen had. Tegenwoordig is het eigenlijk alleen maar erger geworden. En niet alleen met mij, maar met (bijna) iedereen.

Toch gaat het een beetje ver om de telefoon zelf de schuld te geven. Die conclusie wordt meestal wel getrokken, maar is eigenlijk helemaal niet waar. Want mensen die nog een oude Nokia 3310 in hun broekzak hebben, kennen dit probleem niet. Deze koekenbakkers hoor je ook het meeste zeuren op de mensen die altijd met hun telefoon bezig zijn. Pas als je zelf een smartphone koopt, begin je te merken hoe leuk die verschillende 'apps' zijn. Het enige probleem alleen is dat je dezen ook gaat gebruiken in gezelschap, wat stiekem niet zo heel sociaal is. 

Dit brengt ons natuurlijk middels een mooi bruggetje weer bij Social Media, wat gewoon de boosdoener van dit alles is. Of boosdoener, eigenlijk is het natuurlijk prachtig dat we op zoveel (makkelijke) manieren met elkaar in contact kunnen komen. Het is stiekem toch wel een van de grootste innovaties van de afgelopen jaren. Alleen de manier waarop het gebruikt wordt nekt het een beetje. De vraag is dan eigenlijk ook niet hoe lang we zonder telefoon kunnen, maar hoe lang we zonder de fijne applicaties van die telefoon kunnen. Kan jij je eigenlijk nog een wereld voorstellen zonder Social Media?

De juiste kaart

Zweetdruppels lopen over mijn voorhoofd, terwijl ik diep in gedachten ben over mijn volgende zet. Ondertussen kijk ik mijn tegenstander strak aan. Zijn gezicht geeft echter niets vrij en een beetje minachtend kijkt hij terug. “Zou hij doorhebben dat ik niets heb?” denk ik bij mezelf. Desondanks heb ik de twee hoogste kaarten uit het spel verborgen onder mijn rechterhand, al heb ik daar vrij weinig aan met een gevaarlijke flop als QQ4. Toch acht ik de kans vrij klein dat hij een van die kaarten had en daarom besluit ik het risico te wagen.“Ik bet 1500 chips”, zeg ik op een zelfverzekerde toon, terwijl ik mijn tegenstander strak aan blijf kijken. Die hoeft echter niet lang na te denken: “All-in”. 

Het sloopt soms letterlijk en figuurlijk je zenuwen, dat poker. Soms kom je voor beslissingen te staan die het keerpunt van het toernooi kunnen betekenen, en op andere momenten moet je met argusogen toekijken hoe je tegenstanders al je chips wegnemen. Vooral in van die groezelige en donkere café’s kunnen de gemoederen hoog oplaaien. Soms moet je zien hoe jouw zorgvuldig gespeelde AA op de river (bij de laatste kaart die op tafel wordt gelegd) wordt verslagen door een toevallige 3-of-a-kind of dubbel pairtje. Frustratie gegarandeerd. Op andere momenten sta je bijvoorbeeld zelf in die positie en moet je ontzettend veel risico nemen, terwijl je maar de ‘kans’ hebt op een straat of flush. 

 

Zoals ik al zei; op sommige momenten sloopt het echt je zenuwen. Vooral als je het in het ‘echt’ speelt, is de spanning soms om te snijden. Je moet hierbij niet alleen rekening houden met je eigen kaarten en wat er op tafel ligt, maar ook met je tegenstanders. Laten ze tekenen zien dat ze wat hebben? Soms zijn het hele kleine dingetjes die verraden dat je tegenstander een goede hand heeft en die moet je maar net spotten. Maar dit geldt ook andersom, kan jij je ‘poker face’ behouden als je op de flop een knalharde full house hebt gehit? Heel anders dan online, waar je vaak meer op je ‘gevoel’ kan spelen, gezien je de gezichten van je tegenstanders toch niet kan zien. 

"Kan jij je ‘poker face’ behouden als je op de flop een prachtige full house hebt gehit?"

Maar dit is tegelijkertijd ook wat pokeren zo leuk maakt. Het is net als een kat-en-muis-spelletje, jij moet op het juiste moment je tegenstander te pakken weten te krijgen. Dit lukt niet altijd met de juiste kaarten of flop, soms moet je keihard bluffen om je tegenstander onder de tafel te krijgen. En als dat is gelukt, geeft dat een heerlijk gevoel. Daarbij valt er ook nog eens een hoop geld mee te verdienen. Of te verliezen. Geluk speelt hierbij stiekem wel een hele grote rol, al is het mooie van poker dat je het grotendeels wel zelf in de hand hebt. 

~

Meer en meer gedachten spinnen door mijn hoofd: “Waarom zou hij zoveel risico wagen? Wat heeft hij in godsnaam? Heeft hij door dat ik keihard loop te bluffen?” Ik denk lang na. Ondertussen zit een van mijn andere tegenstanders vervelende dingen te roepen om mij af te leiden. Ze slaan echter wel de juiste snaar, want ik heb inderdaad niets. Toch vermoed ik door deze roekeloze all-in dat mijn tegenstander ook niets heeft en besluit ik ook al mijn chips op het spel te zetten. En ik mijn voorgevoel was juist, want hij draait ‘slechts’ KJ om. Met een kleine glimlach draai ik mijn superieure AK om, haast verzekert van de winst. Hij kon immers alleen winnen als er een boer kwam op de turn of river. Toch had ik dit moeten afkloppen, want wat kwam er op de laatste kaart? Zenuwslopend spelletje, dat poker.