Coldplay - Mylo Xyloto

Over het algemeen houden wij niet erg van verandering. Het wordt nogal eens ontkend, maar meestal kiezen we liever voor iets dat we kennen, dan iets totaal onbekends. Kijk bijvoorbeeld naar de wereld van muziek. Je ouders zweren hoog bij laag dat de muziek van vroeger “zoveel beter is als die rommel van nu”, maar of ze daadwerkelijk ook naar de hedendaagse muziek hebben geluisterd valt te betwijfelen. Ook bij je eigen favoriete band of artiest heb je eigenlijk niet graag dat ze iets aan hun ‘sound’ veranderen. Verandering is namelijk een beetje eng.

 

Coldplay nam in 2008 dan ook een gigantisch risico door met Viva la Vida or Death and all His Friends hun hele stijl te veranderen. Maar wonder boven wonder pakte het juist erg goed uit, het album was misschien wel de succesvolste tot nog toe. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Chris Martin & co die trend voortzetten met het onlangs uitgekomen Mylo Xyloto. Met de drukke beats en aansprekende teksten van de eerst uitgekomen single “Every Teardrop is a Waterfall” was al duidelijk te merken welke kant het op zou gaan. De hippe clip die zich bij het nummer vergezelde maakte het helemaal af.

De band laat duidelijk merken dat het met de tijd meegaat en speelt goed in op de popmuziek van nu. Stiekem hoor ik veel fans van het oude werk (ja, jij ook) al stilletjes mopperen waar het heen gaat met de hedendaagse muziek. Wat is een nummer als Paradise waarin Chris zingt over een meisje die droomt van betere tijden, nou tegenover een legendarisch nummer als Clocks? Of waarom ineens al die vrolijke en drukke liedjes, zoals Hurts Like Heaven of Charlie Brown? Zit in een nummer als The Scientist of Fix You niet veel meer passie? Beiden hebben gelijk.

Het album lijkt namelijk met veel minder passie gemaakt te zijn dan het vorige werk van Coldplay. Op een enkele uitzondering na (Paradise is echt een toppertje) weten de teksten, en met name de manier waarop er gezongen wordt, niet zoveel indruk te maken. Dit komt vooral omdat de band teveel neigt naar wat nu hip is. Niet dat dit perse een slecht punt is (Linkin Park sloeg wat mij betreft met A Thousand Suns de spijker stevig op zijn kop), maar hiermee weten ze zich nauwelijks te onderscheiden.

"Stiekem hoor ik veel fans van het oude werk (ja, jij ook) al stilletjes mopperen waar het heen gaat met de hedendaagse muziek." 

Maar waarom zou dat ook moeten, vraag ik mij af. Soms moet je gewoon accepteren dat de band een nieuwe weg in slaat, ze noemen dit ook niet voor niets een “concept-album”. Ze proberen iets nieuws uit, en ja, toevallig komt dat heel erg overeen met wat men tegenwoordig luistert. Het nummer met Rihanna (Princess of China) is daar het kenmerkende voorbeeld van. Toch moet je het album kudos geven om zijn variatie. Soms lijkt het alsof Chris je zit toe te spreken en op andere momenten zingt hij de hoogste noten. In Paradise lijkt het soms bijna zelfs op rap. Elk nummer staat op zichzelf en het enige minpunt is eigenlijk dat de instrumenten in een aantal nummers veel minder naar voren komen.

Mylo Xyloto is helaas niet het album geworden wat ik verwachtte. De pakweg elf volledige nummers zijn erg wennen en bij vele heb je vaak het idee dat je het al eens eerder ergens hebt gehoord. Up With the Birds zou bijvoorbeeld zomaar door Bono gezongen kunnen zijn. De variatie en de vrolijke toon van veel nummers weten gelukkig een hoop goed te maken. Maar waarom niet gewoon verder gegaan met het fundament dat met het vorige album was gelegd? Op deze manier is verandering toch echt een beetje eng aan het worden.

Verdict: 2.5 / 5 sterren

Aanraders: Paradise, Charlie Brown, Hurts Like Heaven & Every Teardrop is a Waterfall