Shinedown - Amaryllis

Een eerste indruk is vaak erg bepalend als je een nieuw persoon ontmoet. Eigenlijk is dit hetzelfde met muziek, vindt je het eerste nummer dat je hoort geweldig, dan krijg je meteen een positiever beeld van de rest van het album. Vanzelfsprekend ging dit hetzelfde met de eerste single van het nieuwe album van Shinedown: Amaryllis. Ik had er alleen niet verder naast kunnen zitten.

Bully, zoals het nummer heet, is namelijk een typisch voorbeeld van een gemiddeld hardrock-liedje. Harde gitaren, een kenmerkend riffje en een tekst die probeert een diepe indruk achter te laten. Niet op een emotionele manier, maar meer op een “kijk mij eens harde teksten schreeuwen”-manier (“We don’t have to take this, back against the wall / We don’t have to take this, we can end it all!). Vrij standaard dus. Toch moet ik eerlijk bekennen dat de lyrics toch wel een goed statement maken, pestkoppen mogen namelijk van mij ook wel van onze wereld afgeschopt worden. Maar het nummer leek naar mijn mening teveel op hun eerdere werk.

Eerder werk dat ook zeker het luisteren waard was, maar nergens 'uniek' was. Pas met hun voorgaande album, Sound of Madness (2008), werd er een stap in de goede richting gezet. Vooral het nummer ‘Second Chance’ had hier een grote bijdrage aan. En terecht, want je komt maar zelden een nummer tegen die met zoveel passie en gevoel is gezongen. Dit geldt eveneens voor een aantal  andere nummers, en dit is waarschijnlijk ook dé reden dat Shinedown met Amaryllis hierop voortborduurt. Huh, voortborduurt? Jawel, Bully is namelijk niet te vergelijken met wat de rest van het album in petto heeft.

"Op een paar ongeslepen randen na, is Shinedown met Amaryllis daadwerkelijk tot bloei gekomen."

Om maar meteen even met de deur in huis te vallen; Amaryllis is naar mijn mening een van de beste albums van de afgelopen jaren. Het is een perfecte combinatie van dat – ja het staat er nog wel op – hardere werk en de rustige, meer melodieuze nummers. Ja, het openingsnummer Adrenaline kickt nog lekker in met simpele teksten (“Give me the wheel / So we can move a little faster / I make it real / I’m not a glorious disaster”), maar het je wel helemaal lekker te maken voor het album. Het nummer is heerlijk druk en geeft je bij wijze van spreken een frisse stoot adrenaline. Het is een heerlijk opwarmertje voor de rest van het album. 

Brent Smith steelt duidelijk de show. Bij dit album valt pas werkelijk op hoe goed die jongen eigenlijk kan zingen. Hij zingt op ontzettend veel toonhoogtes, waarbij het tempo in veel gevallen ook erg gevarieerd is. Of ie nou op een schreeuwerige manier zingt in ‘Enemies’ of bijna emotioneel in bijvoorbeeld ‘Unity’, het weet elke keer de juiste ‘snaar’ te raken. De meeste nummers zijn hierdoor heerlijk catchy en blijven snel in je hoofd hangen. Vooral bij laatstgenoemde plaat valt pas op hoeveel de band eigenlijk gegroeid is. Er wordt niet alleen gebruik gemaakt meer van de standaard instrumenten die we in zoveel bands vinden. Unity en veel andere nummers (I’m not Alright of Through the Ghost) maken nu ook gebruik van instrumenten als de piano of een synthesizer die de nummers iets meer diepte geven. 

Het album weet zich zo werkelijk een eigen plekje te geven in het genre, en dat is eigenlijk meteen het grootste pluspunt. Eindelijk heeft Shinedown de rode draad gevonden waar ze verder mee kunnen werken. Brent Smith weet het zelf uitstekend te verwoorden: “During the recording, the vision of what Shinedown is and where it's going became completely clear. Amaryllis is the manifestation of that vision, the centerpiece of what Shinedown is. It reflects on everything we've done and where we're heading.” En dit is voor een keer geen commercieel kletspraat, maar gewoon de waarheid. Op een paar ongeslepen randen na, is Shinedown met Amaryllis daadwerkelijk tot bloei gekomen. Wie zei ook alweer dat een eerste indruk altijd bepalend was?

4/5 sterren

Best albums 2000-2009: 5 t/m 2

Terwijl nagenoeg heel Friesland buiten aan het schaatsen is, zit ik hier heerlijk warm binnen. Lijkt me dus een goede tijd om eens verder te gaan met de - in mijn opinie - beste albums van het afgelopen decennium. Welke prachtige platen zijn er allemaal in de top 5 te vinden?


5: Alter Bridge – Blackbird (2008)


Niets is beter dan een knallende opening en Blackbird van Alter Bridge voldoet hier perfect aan. Er zijn maar weinig albums in de wereld van metal (al zou je het ook hardrock kunnen noemen) die zo vernuftig zijn als deze. De excentrieke stem van Myles Kennedy heeft hier zeker zijn bijdrage aan, maar ook de teksten die hij zingt raken de juiste snaar. Hierbij moet ik de aangeslagen snaren niet vergeten, gezien die ook die nagenoeg altijd de juiste noot raken. Kenmerkend voor de meeste metalbands is dat ze in veel gevallen gebruik maken van duistere teksten, en Blackbird onderscheidt zich hier heerlijk van door overwegend positieve lyrics te gebruiken.

Verder klinkt het op en top als heerlijk harde muziek, compleet met ingewikkelde solo’s en harde drumpartijen. Geen katje dus om met losse handen vast te pakken. Maar wat de plaat vooral zo goed maakt, is het titelnummer zelf. Blackbird, een liedje dat gaat over een verloren liefde, laat zien dat knallende riffjes, drums en een lekkere basslijn zeker wel samengaan met een haast emotionele tekst. De solo van dik anderhalve minuut maakt het helemaal af. Zie het als de metaforische kers op een verder heerlijke taart.


4: Linkin Park – Minutes to Midnight (2007)

Dit is misschien wel de meest gedurfde plaat ooit voor een band. Linkin Park, die een half decennium lang de wereld overspoelde met heerlijke nu-metal, kwam ineens met deze plaat, die niets, maar dan ook niets met hun eerdere werk had te maken. Rap was grotendeels afwezig en de harde gitaren zijn vervangen door een veel rustiger en sfeervoller geluid. Ontzettend gedurfd. Het album werd dan ook hevig bekritiseerd door de fanbase, wat in zekere zin wel valt te begrijpen. Een nummer als ‘In the End’ of ‘Figure .09’ is hier niet op te vinden. Maar uiteraard ben ik weer lekker tegendraads  en verklaar ik Minutes to Midnight het beste wat ze ooit hebben uitgebracht.


Met afstand. Het probleem met Hybrid Theory (2000) en Meteora (2003) was namelijk vooral dat alles zo op elkaar leek. De meeste liedjes gebruikten dezelfde stijl (rap, zang, rap) en leken instrumentaal ontzettend veel op elkaar. Hoe anders is dat in Minutes to Midnight. Van redelijk ruige nummers als Given Up of No More Sorrow, tot prachtige ballads als Leave out all the Rest of Shadow of the Day. Dit wil overigens niet zeggen dat het er qua gitaren erg op achteruit is gegaan. Sterker nog; Linkin Park maakt in dit albums voor het eerst gebruik van (subtiele) solo’s in een aantal nummer, wat een welkome toevoeging is.  Voeg daaraan een briljant nummer als The Little Things Give You Away en je hebt goud in handen.


3: U2 – How to Dismantle an Atomic Bomb (2004)

Ik had beloofd om U2 niet zomaar bovenaan de lijst te zetten… en zoals je ziet heb ik dat ook niet gedaan. Toch heeft de band zeker een plekje in de top 3 verdiend, want echt, How to Dismantle an Atomic Bomb is puur goud. En dat door simpelweg ‘meer van hetzelfde’ te zijn. Durven te innoveren is namelijk één ding, maar precies de muziek maken die de fans van je verlangen is een tweede. En die fans waren dat experimentele gedoe van de jaren ‘90 zat en wilden graag het U2 van de jaren ’80 terug. Met All That You Can’t Leave Behind (2000) werd die wens ingewilligd, maar het was niet tot zijn opvolger dat ze hun ‘eigen’ draai weer wisten te perfectioneren.

How to Dismantle an Atomic Bomb is namelijk één grote golf aan briljantie. Het komt maar weinig voor dat werkelijk elk nummer op een album een genot is om naar te luisteren, maar deze plaat is zo’n zeldzaam geval. Van het emotionele Sometimes You Can’t Make it on Your Own (die Bono geschreven heeft naar aanleiding van de dood van zijn vader), tot knallende nummers als Vertigo of Love and Peace or Else. Van briljante liefdesliedjes (Miracle Drug) tot instrumentale perfectie (City of Blinding Lights), How to Dismantle an Atomic Bomb heeft het allemaal. Ongelooflijk knap, hoe een band 30 jaar na dato nog zulke prachtige muziek kan uitbrengen. Een hedendaagse klassieker.


2: Breaking Benjamin – Phobia (2006)

Breaking Benjamin. Breaking fucking Benjamin. Laat ik het nog een keer zeggen: Breaking fucking Benjamin. Wat een band, en vooral: wat een album. Als How to Dismantle an Atomic Bomb goud is, dan is dit ongetwijfeld platina. Dit album lijkt wel door de goden zelf gecreëerd en is ook niet voor niets mijn meest afgespeelde album aller tijden. Phobia vormde voor mij de tussenschakel naar hele nieuwe genre’s en verbeterde tevens mijn kijk op het hele fenomeen ‘muziek’zelf. Wie zegt namelijk dat muziek het alleen moet hebben van relatief ‘rustige’ muziek? Soms is het ook wel eens nodig om keihard uit je dak te gaan. Dankzij Phobia heb ik ook dit licht gezien.

Dit allemaal door het nummer Until the End. Met harde gitaren en inspirerende lyrics (geef nooit op!) wist dit nummer mijn muzikale hart bij het horen van de eerste toon meteen te stelen. Wie zei dat harde muziek altijd een depressieve ondertoon had? En 5 jaar na dato prijkt dit liedje nog steeds stevig bovenaan mijn lijst. Maar, laten we de rest niet vergeten. Breathe, Evil Angel, The Diary of Jane, Dance With the Devil… Ook al deze nummers zijn welgemikte schoten in de roos. Maar ook nummers als Here We Are en Unknown Soldier (oké, stiekem wel beetje depressief) stelen de show en zorgen voor de nodige variatie. Wat een album. Wat een band. Breaking fucking Benjamin. Je zou je bijna gaan afvragen wat er nu nóg beter zou kunnen zijn dan dit…