Shinedown - Amaryllis

Een eerste indruk is vaak erg bepalend als je een nieuw persoon ontmoet. Eigenlijk is dit hetzelfde met muziek, vindt je het eerste nummer dat je hoort geweldig, dan krijg je meteen een positiever beeld van de rest van het album. Vanzelfsprekend ging dit hetzelfde met de eerste single van het nieuwe album van Shinedown: Amaryllis. Ik had er alleen niet verder naast kunnen zitten.

Bully, zoals het nummer heet, is namelijk een typisch voorbeeld van een gemiddeld hardrock-liedje. Harde gitaren, een kenmerkend riffje en een tekst die probeert een diepe indruk achter te laten. Niet op een emotionele manier, maar meer op een “kijk mij eens harde teksten schreeuwen”-manier (“We don’t have to take this, back against the wall / We don’t have to take this, we can end it all!). Vrij standaard dus. Toch moet ik eerlijk bekennen dat de lyrics toch wel een goed statement maken, pestkoppen mogen namelijk van mij ook wel van onze wereld afgeschopt worden. Maar het nummer leek naar mijn mening teveel op hun eerdere werk.

Eerder werk dat ook zeker het luisteren waard was, maar nergens 'uniek' was. Pas met hun voorgaande album, Sound of Madness (2008), werd er een stap in de goede richting gezet. Vooral het nummer ‘Second Chance’ had hier een grote bijdrage aan. En terecht, want je komt maar zelden een nummer tegen die met zoveel passie en gevoel is gezongen. Dit geldt eveneens voor een aantal  andere nummers, en dit is waarschijnlijk ook dé reden dat Shinedown met Amaryllis hierop voortborduurt. Huh, voortborduurt? Jawel, Bully is namelijk niet te vergelijken met wat de rest van het album in petto heeft.

"Op een paar ongeslepen randen na, is Shinedown met Amaryllis daadwerkelijk tot bloei gekomen."

Om maar meteen even met de deur in huis te vallen; Amaryllis is naar mijn mening een van de beste albums van de afgelopen jaren. Het is een perfecte combinatie van dat – ja het staat er nog wel op – hardere werk en de rustige, meer melodieuze nummers. Ja, het openingsnummer Adrenaline kickt nog lekker in met simpele teksten (“Give me the wheel / So we can move a little faster / I make it real / I’m not a glorious disaster”), maar het je wel helemaal lekker te maken voor het album. Het nummer is heerlijk druk en geeft je bij wijze van spreken een frisse stoot adrenaline. Het is een heerlijk opwarmertje voor de rest van het album. 

Brent Smith steelt duidelijk de show. Bij dit album valt pas werkelijk op hoe goed die jongen eigenlijk kan zingen. Hij zingt op ontzettend veel toonhoogtes, waarbij het tempo in veel gevallen ook erg gevarieerd is. Of ie nou op een schreeuwerige manier zingt in ‘Enemies’ of bijna emotioneel in bijvoorbeeld ‘Unity’, het weet elke keer de juiste ‘snaar’ te raken. De meeste nummers zijn hierdoor heerlijk catchy en blijven snel in je hoofd hangen. Vooral bij laatstgenoemde plaat valt pas op hoeveel de band eigenlijk gegroeid is. Er wordt niet alleen gebruik gemaakt meer van de standaard instrumenten die we in zoveel bands vinden. Unity en veel andere nummers (I’m not Alright of Through the Ghost) maken nu ook gebruik van instrumenten als de piano of een synthesizer die de nummers iets meer diepte geven. 

Het album weet zich zo werkelijk een eigen plekje te geven in het genre, en dat is eigenlijk meteen het grootste pluspunt. Eindelijk heeft Shinedown de rode draad gevonden waar ze verder mee kunnen werken. Brent Smith weet het zelf uitstekend te verwoorden: “During the recording, the vision of what Shinedown is and where it's going became completely clear. Amaryllis is the manifestation of that vision, the centerpiece of what Shinedown is. It reflects on everything we've done and where we're heading.” En dit is voor een keer geen commercieel kletspraat, maar gewoon de waarheid. Op een paar ongeslepen randen na, is Shinedown met Amaryllis daadwerkelijk tot bloei gekomen. Wie zei ook alweer dat een eerste indruk altijd bepalend was?

4/5 sterren