Moe

“Nee”, denk ik nog. “Ga weg. Laat me met rust.” Maar het is helaas al te laat. Met grote moeite weet ik mijn mond nog te bedwingen. Tevergeefs. Een grote, haast tastbare geeuw weet te ontsnappen. Er weten zich zelfs kleine tranen te vormen onder mijn ogen. En als er een schaapje (of in dit geval gaapje) over de dam is, volgen er uiteraard meer. Mijn lichaam lonkt naar rust. Uiteraard gun ik het dat niet. Daarom ben ik dan ook dwars dit stuk aan het tikken. Rust? Pfft. Ik heb dat toch niet nodig?

Helaas is het een gegeven dat je lichaam op een of andere manier haar ontspanning toch ook wel nodig heeft. Vooral als je de afgelopen vier avonden, terwijl je ook naar school moet en verwacht wordt op werk, hebt besloten om maar eens even de stad onveilig te maken. Of beter gezegd; mijn hersenen weigeren nog volledig te functioneren. Stomme hersenen. Het wereldwijde web meldt namelijk dat wij gemiddeld twee uur slaap nodig hebben per dag. Uiteraard gun ik mijn brein dat ook, gezien het anders zo vervelend functioneert overdag. En op instinct en gevoel werken is het ook niet helemaal. Alhoewel dat wel weer heel wat zorgen in het leven bespaart. Dat dan weer wel. Maar toch voel ik mij nog steeds moe, ondanks het feit dat ik mijn hersenen toch altijd van dat pleziertje voorzie.

Mijn nieuwsgierigheid wordt nu toch wel een beetje geprikkeld. Het is bij jullie – neem ik aan – ook wel bekend dat we acht uurtjes slaap nodig hebben per dag. Hoewel de een natuurlijk wat meer nodig heeft dan de ander. Maar waarom eigenlijk? Waarom geeft ons lichaam er na een tijdje de brui aan?  Dit is toch heel wat meer dan die twee uurtjes die mijn hersenen nodig hebben om te ‘rebooten’. Tijd om maar eens even rond te neuzen op dat fijne fenomeen dat zich internet noemt. Dat schijnt namelijk alwetend te zijn.

Uiteraard gebruik ik dit bruggetje natuurlijk slim om dat argument in de kiem te smoren. Zo ben ik natuurlijk wel weer. Want wat blijkt; de wetenschap (en dus het wereldwijde web) is er helemaal nog niet over uit waarom we eigenlijk slaap nodig hebben! Uiteraard zijn er wel een hoop theorieën de wereld in geslingerd, maar die zijn geen van allen bewezen. De meesten komen ook neer op dingen als ‘het lichaam herstelt zich’ of ‘bloedvatenstelsel krijgt zo rust’. Ook wordt er vaak genoemd dat we door slaap onze gedachten kunnen ordenen om zo dingen te herinneren, of zelfs te leren. Bij kinderen komen er ook groeihormonen vrij in de slaap. Toch staat bij alles ‘waarschijnlijk’ of ‘misschien’. Verrassend.

Zullen de wetenschappers ooit de mysteries ontluiken van die geeuw die ik aan het begin van dit stuk maakte? En waarom dromen we eigenlijk? En wie heeft toch dat snoepje van kleine Jan gepikt? Wat een diepgaande vraagstukken allemaal. Ik denk dat ik er maar een nachtje over ga slapen.

Recensie Pokémon Black 2 & White 2

Een aantal jaar geleden kwam ik tot de conclusie dat Pokémon HeartGold & SoulSilver (de remakes van Gold & Silver uit 2001) dé ultieme vervaardiging waren in een van de meest populaire series tot op heden. Zij hadden de bestaande ingrediënten verweven tot het beste feestmaal die de zakmonstertjes tot dan toe hadden geleverd. De top leek bereikt. Maar vorig jaar wisten Black & White echter een frisse wind door een lang bestaande formule te blazen. Kunnen de vervolgen hierop deze trend volhouden?


 

Om maar even lekker met de deur in huis te vallen (dat doe ik nou eenmaal graag) en om je uit de droom te helpen: Nee. Black 2 & White 2 heeft van deze frisse wind geen orkaan gemaakt en komt niet met revolutionaire veranderingen. Het is nog steeds die bestaande formule die iedereen inmiddels al door en door kent. Daarbij hebben de games alle schijn tegen. Yellow, Crystal, Emerald en Platinum werden namelijk ook massaal afgekraakt om het feit dat Game Freak nog even wat extra melk uit die generatie wilde halen. Daarbij komt het spel uit op de Nintendo DS, die al bijna acht jaren op deze wereld meedraait. Zijn opvolger is zelfs al anderhalf jaar uit! 

Dus moeten we in dit deel nog steeds vechten met 2D-sprites, statische aanvallen en beestjes die geluidjes maken die rond 2000 al niets bijzonders meer waren. We moeten opnieuw acht badges verzamelen, een slechte organisatie uit de weg ruimen en die Elite Four nog maar eens op de donder geven. Om uiteindelijk de legendarische Pokémon uit het spel te vangen en je een echte Pokémon-Meester te noemen. Zij het in iets andere vorm. En dat in een regio die we al hadden bezocht.

We schrijven echter twee jaar later en Unova is flink op de schop genomen. Je begint op een geheel nieuwe locatie en ook de oude plekken hebben een flinke make-over gekregen. Houd het toch nog een beetje fris. Leuk is dat je nu in een vrij grote stad begint, in plaats van de gebruikelijke paar huisjes. Twee van de protagonisten uit het vorige deel (Cheren en Bianca) keren terug en assisteren je regelmatig op je grote reis. Dit doen ze door je tips te geven op je geheel nieuwe Xtransceiver (waar je met een vriend ook spelletjes op kan spelen) of door zij aan zij met jou te vechten tegen de kwade Team Plasma. Die overigens ook nog eens de Purrlion van het zusje van je rivaal hebben gejat. Boefjes.

Het verhaal is sowieso niets om naar huis over te schrijven. Nou speel je deze serie natuurlijk niet voor het verhaal, maar die uit Black & White was zo goed uitgedacht dat dit als een teleurstelling aanvoelt. Het gaat nu weer eens over een slechte organisatie die de wereld wil veroveren. Zucht. Wel ontvouwt het zich heel natuurlijk en is er veel meer interactie tussen de verschillende personages. Een ander minpunt is dat deze titels (tot je de Champion verslagen hebt in ieder geval) te makkelijk zijn. Zeker de doorgewinterde speler kan met twee vingers in zijn neus de hoofdgame uitspelen.  Dit ligt niet aan de verslechtering van de AI van je tegenspelers, maar meer aan het feit dat ditmaal veel sterkere zakmonsters je team kunnen versterken. Er zijn namelijk nu 301 Pokémon te vangen in de Unova-pokédex. 

"Toch valt ondanks al die toevoegingen, niet te ontkennen dat de rek in deze huidige setting er nu écht uit is. Het is klaar."

Wel brengt dit een stuk meer variatie met zich mee, gezien je nu ook beestjes uit de vorige generaties kan vangen. Zo had ik al snel een wollige Mareep aan mijn arsenaal toegevoegd, voor de nodige elektrische schokken. Ook zijn de Rattata’s en Zubat’s van weleer weer van de partij, zij het gelukkig niet in schokkend grote aantallen. Variatie blijft namelijk het toverwoord. Dat is ook te zien aan de shitload aan nieuwe content die Game Freak aan de titels heeft toegevoegd. En dat is het punt waarop Black & White 2 ook echt weten te accelereren. Een groot punt van ergernis in de voorgangers was bijvoorbeeld dat er gewoon te weinig te beleven was nadat het was uitgespeeld. 

In B&W 2 maken dit goed door onder ander een leuke filmstudio te introduceren waar jij en je Pokémon zich een waar acteur kunnen wanen. Door gevechten te ehm… vechten (waarbij je spelenderwijs geïntroduceerd aan het briljante vechtsysteem die we van de serie gewend zijn) en dialogen te kiezen, ontluik je het plot en probeer je elke film tot een goed einde te brengen. Of juist niet. Dat is helemaal aan jou. Stiekem wordt je namelijk ook wel eens beloond door lekker te knoeien met het script. Maar dat weet je natuurlijk pas nadat je je resultaat hebt bewonderd in de bioscoop. Een erg geslaagde toevoeging.

Geen zin om een film te maken? Maakt niet uit! Er wachten een hoop trainers op je in de ultieme uitdaging die het spel te bieden heeft; White Forest of Black City (afhankelijk van je spel). Of ga de nostalgische kant op door het in het Pokémon World Tournament op te nemen tegen zo’n beetje elke gymleader of champion uit de vorige generatie. En ja, ook Red (Ash) en Blue (Gary), waar het allemaal mee begon, zijn van de partij. En wees gewaarschuwd; alleen met een vakkundige kennis in de wereld van de zakmonstertjes vallen deze allemaal te verslaan. Fans zullen tevreden zijn.

Niet alleen daarmee, maar ook met de vele ‘funfestmissions’ die middels entralink met wel 100 spelers tegelijk speelbaar kunnen zijn. Heerlijk samen op jacht naar berries of vechten met trainers. Of Join Avenue, waar je je eigen winkelcentrum opzet. Of de Dream World, waarbij je ook op je PC beestjes kan vangen. Daarbij is het spel volledig compatibel met zijn voorganger en kunnen via GTS ook Pokémon geruild worden tussen de twee versies. Daarnaast kan je via ‘memory link’ allemaal verborgen scénes en gevechten ontgrendelen als je Black of White hebt gespeeld. Om nog maar te zwijgen over de mogelijkheid om een potje te robberen tegen iedereen over de wereld. Toch valt ondanks al die toevoegingen, niet te ontkennen dat de rek in deze huidige setting er nu écht uit is. Het is klaar.

En dat weet Game Freak. Eigenlijk iedereen die hier op deze planeet rondloopt. Het is nu kijken naar innovatie op nieuwe gronden die zich de 3DS en de Wii U noemen. Er is namelijk nog veel meer mogelijk in het universum van die dekselse Pocket Monsters. Tot die tijd kun je je nog lange tijd vermaken met dit allerlaatste hoofdstuk op die goede oude Nintendo DS, waarin alle loshangende draadjes aan elkaar zijn gebonden. Black 2 & White 2 zijn de ultieme manifestatie van een formule die ons al zo lang in zijn greep houdt.

Conclusie:

Ga nog één keer op reis in de wondere wereld van Pokémon in zijn huidige vorm en beleef het meest veelzijdige avontuur met je zakmonsters tot op heden. De frisse wind uit Black & White is verdwenen, maar dit is de ultieme zwanenzang voor een concept dat zo briljant is, dat het dik vijftien jaar geduurd heeft voor de rek er pas echt uit was.

Cijfer: 8,5

Impressie: Pokémon Black 2 en White 2

Acht jaar lentes jong was ik, toen ik begon aan het grootste avontuur van mijn leven. Misschien wat te jong voor de tien jaar die vereist was, maar dat weerhield mij er niet van om te duiken in de wondere wereld van Pokémon. Met Pikachu aan mijn zijde was immers niemand mij te sterk. Mijn ultieme droom om Pokémon-Meester te worden was eindelijk gestart. De reis kon beginnen.

Inmiddels heb ik deze zelfde reis in vele andere regio’s gemaakt. Bij elke nieuwe generatie zag ik mijn mogelijkheden groeien, maar ergens begon het ook een beetje te vervelen. Het was teveel van hetzelfde. Met de Sinnoh-regio als dieptepunt. Pokémon hield elke nieuwe generatie maar vast aan datzelfde concept, zonder daadwerkelijk te durven innoveren. Game Freak dacht dat we tevreden waren met steeds een handvol nieuwe zakmonsters, een nieuwe criminele organisatie en acht nieuw te verzamelen badges. To be fair; qua gameplay heeft het spel een aantal forse stappen vooruit gemaakt, maar zoiets wordt alleen door de echte competitieve speler opgemerkt. Voor de rest was het vooral ‘meer van hetzelfde’. Maar toen was daar opeens de wondere wereld van Unova.

In Pokémon Black en White werd het roer helemaal omgegooid. Althans, voor Pokémon-begrippen. Het was stiekem namelijk nog steeds de bedoeling om diezelfde doelstelling te halen. Maar oh, oh oh, wat was dat leuk om te doen. De gevechten waren namelijk niet langer meer statisch, er waren ontzettend veel nieuwe mogelijkheden (3 vs 3 gevechten!) en zo’n beetje elke onvolkomenheid uit de serie is weggepoetst. De camera tijdens gevechten deed geweldig zijn best om je erbij te betrekken, de HM-slaaf was verleden tijd en het was nu daadwerkelijk mogelijk om contact te maken met elke trainer over de gehele (echte) wereld middels Global Link en andere vernuftige functies. Daarbij was de gehele wereld, op de gevechten na, nu eindelijk in écht 3D!

Wat nou slecht verhaal, hier heb je een intrigerend epos over Team Plasma, die Pokémon en zijn Trainer probeert te scheiden. Vinden de beestjes het namelijk wel leuk om gevangen te worden? Eindelijk een organisatie met een origineel motief! Mijn motivatie om de wereld te verkennen werd hier veel meer door geprikkeld. Met een heel bevredigend (en enigszins open) einde. Daarbij gingen de spellen weer terug naar het begin, met slechts 150 te vangen beestjes. Het overzicht was terug! Heerlijk. Ook was er veel meer interactie tussen de verschillende personages. Eindelijk had je écht het gevoel dat je betrokken was in deze gelikte wereld. Mijn droom om Pokémon-meester te worden leek ineens veel meer dichterbij. Pokémon Black & White waren een mijlpaal en brachten de serie tot hoogten die het nooit eerder verkend had.

Toch mistte er iets. Het spel leek iets te snel uitgespeeld en nadat je de Pokémon League had verslagen, was er vrij weinig meer te beleven in Unova.  Althans, als je niet competitief speelde dan. Pokémon Black & White voelden - hoewel daadwerkelijk revolutionair- gewoon onafgemaakt aan. Er werd ook te weinig gebruik gemaakt van veel van de toegevoegde mogelijkheden. Misschien mag ik daarom misschien wel opnieuw op een queeste door Unova gaan.

Al doe ik dat wel met een lichtelijk terughoudend gevoel. Eerdere ‘derde versies’ (denk aan Yellow, Emerald, Crystal en Platinum) waren namelijk vooral uitmelkertjes die ons nogmaals door dezelfde regio lieten gaan met marginale verbeteringen. En waarom komt het spel uit op de oude Nintendo DS? Inmiddels ligt de 3DS alweer anderhalf jaar in de winkel. Zeker na de grote stap die Game Freak heeft gezet met het vorige deel, zou dit een teleurstelling zijn. Maar toch glooit er hoop aan de horizon. 

De naam 'Black en White 2' indiceert naar een echt vervolg. Vandaar dat ik zoveel aandacht besteed aan mijn eerdere reis in Unova. Het verhaal wat gestart werd met het vorige deel is namelijk nog niet af. Dus mag ik de mysteries van Team Plasma en N verder gaan ontsluiken, terwijl ik bij wordt gestaan door mijn oude vrienden uit Black & White. De regio heeft in twee jaar tijd natuurlijk ook niet stilgestaan en kent vele nieuwe gebieden. Geen wonder dat je ook in een totaal nieuw stadje begint. Er wordt zelfs gerept over een filmstudio waar ik films kan opnemen met mijn zakmonsters en een Pokémon World Tournament, waar alle belangrijke personages uit eerdere generaties aan meedoen. Ultiem voer voor de echte fans dus. Zelfs Red (Ash) en zijn Pikachu doen mee! Zal Pokémon Black & White 2 eindelijk mijn droom vervullen?

1 jaar Vernuftige Verhaliteiten!

Tsjongejonge. Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat ik je begon te vermoeien met mijn Vernuftige Verhaliteitjes. Hiep hiep hoera! Alhoewel ik na dat jaar nog steeds niet weet waarom ik voor die prachtige alliteratie gekozen heb. Vernuftig? Betwistbaar. Verhaliteiten? Volgens mij heb ik nog geen enkel echt verhaal verzonnen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik dat woord stiekem zelf verzonnen heb. Misschien heb ik vroeger wel teveel Suske & Wiske gelezen. 

Een jaar geleden trapte ik deze blog af met een uitgekiend betoog over hoe Social Media ons in zijn greep hield. Een perfect en wellicht ietwat ironisch stukje om mee te beginnen, gezien bloggen in principe ook een vorm van Social Media is. Sowieso een erg interessant onderwerp! Als je een beetje mijn Verhaliteiten in de gaten hebt gehouden, weet je ook dat ik daar nog vaker op terug ben gekomen. De tijd staat immers nooit stil. Dat kwam ook vooral naar voren bij ‘Vroeger was alles beter?’, waar ik deze stelling in een negatief daglicht stelde. Continu zijn we aan het groeien en er verschijnen steeds betere, snellere en mooiere producten op deze wereld die allemaal weer tientallen nieuwe functies hebben. En dat zal wel oneindig doorgaan, dus waarom dat besteden aan het zeiken op elke nieuwe generatie?  

Maar ik schrijf dit stukje niet om mijn oude (bekijk dat even heel relatief) werk in het zonnetje te zetten. Waarom ik deze blog schrijf, is omdat ik het toch alweer een jaar vol heb weten te houden. En ik ben daar stiekem toch wel een beetje trots op. In dat jaar verschenen 20 stukjes, is er bijna 2000 keer een pagina van mij bekeken en heb ik ondervonden dat je schijnbaar heel veel houdt van mieren. Al zou ik maar oppassen, want straks beginnen die dekselse mieren nog een invasie in je achtertuin. Ehm... Ja. Dat bevestigt maar weer dat je sommige van mijn Vernuftige Verhaliteiten echt met een paar stevige korrels zout moet nemen. En dan heb ik ook nog als ondertitel ‘literatuur in het kwadraat’. Wellicht is het in het komende jaar toch maar tijd voor een imagoverandering.

De invloed van de Media

Weemoedig staar ik uit het raam van de trein. Ik probeer het te verdringen, maar toch spinnen er inmiddels vele gedachten door mijn hoofd. Termen als “verwend nest”, “luxe probleem” en “waarom heb ik niet zo’n ding?”, spoken door mijn brein. Om nog maar te zwijgen over “wat moet zij hier in godsnaam al mee?” Amper een jaar of 11, beste lezers, en mevrouw heeft al een dure smartphone met alle toeters en bellen. En ze is zeker niet de enige. Waar gaat dit over? Ondanks dat ze nog maar zo jong is, spreekt ze boekdelen over de cultuur van tegenwoordig. Alles moet maar nieuwer, beter en hipper zijn. 

Althans, dat is wat de media ons voorlegt. Als je niet de nieuwste telefoon hebt hoor je er namelijk niet bij. Heb je geen dure smartphone? Loser. Tegenwoordig kan je namelijk alles met zo’n hypermodern telefoontje, die minimaal een touch-screen en toegang tot talloze ‘apps’ moet hebben. En dan ook nog het liefst een Samsung Galaxy S3 of een iPhone. Want hè, we moeten wel kwaliteit natuurlijk. En deze apparaten zijn het helemaal, als we de media mogen geloven. Geen wonder dat je op het internet de ene na de andere discussie krijgt welke nou het beste is. Maakt het uit? Tuurlijk niet! Maar het is ontzettend nuttig om elkaar af te kraken over wat nou hét beste mobieltje is. 

De media heeft een hoop invloed op hoe wij precies denken. Althans, in ieder geval qua hippe apparatuur. Al kan ik me ook een of ander opgeblazen feest in Haren voor de geest halen. Daarom willen ook meisjes van 11 zo’n dure telefoon. Want dat is cool en stoer. En al haar vrienden hebben het ook. Zelfs mams doet gezellig mee. Iedereen valt ervoor. Werp maar eens een blik om je heen. Stomme media. Het zorgt ervoor dat we ons gezicht verliezen. Waar is onze eigen mening gebleven?

 “Ach, wellicht denk ik hier wel iets te diep over na”, verzucht ik en went mijn gezicht van het raam. Het meisje tegenover me zit nog steeds vrolijk te pielen met haar peperdure iPhone. “Vast niet iedereen wordt zó beïnvloedt door de media”, mompel ik. “Er is vast nog wel ergens een sprankje hoop te vinden.” Waarna ik met een snelle graai mijn smartphone tevoorschijn haal.