Althans, niet voordat ik eerst even een alinea vervelend doe
en even een aantal kleine eisen vermeld die ik heb opgesteld voor mezelf. Ten
eerste moet je weten dat het echt om albums van 2000 t/m 2009 gaat. Dus ook
albums die in 2010 of 2011 zijn uitgekomen doen (helaas) niet mee. Ten tweede
leek het me verstandig om maar één album per artiest toe te staan, gezien
anders het lijstje teveel van hetzelfde zou worden. En als laatste is het
natuurlijk vanzelfsprekend dat het bij dit lijstje voornamelijk om mijn eigen
opinie gaat en er alleen albums instaan die ik ook daadwerkelijk zelf heb beluisterd.
Got it? Laten we dan maar eens kijken wat de beste platen van de afgelopen 10
jaar zijn!
10: OneRepublic –
Waking Up (2009)
Variatie. Het is een kwaliteit die maar weinig artiesten
goed uit kunnen drukken in slechts één album, zonder hun eigen genre te
overschrijden. Met Waking Up heeft OneRepublic laten zien dat dit weldegelijk
mogelijk is. Het poprock sfeertje heerst overduidelijk, maar tegelijkertijd
voelt elk nummer ‘anders’ aan. Bij veel muziek weet je meteen om welke band het
gaat als je ze bijvoorbeeld op de radio hoort, ondanks dat je het liedje zelf
niet kent. Hoe anders is dat op dit album, elk nummer begint namelijk op een unieke
manier. Dan weer worden er vooral gitaren gebruikt, dan hoor je eerst alleen de
drums en bij weer een ander nummer overheerst de piano. Geweldig. Daarnaast is
het gewoon een verademing om eens muziek te horen waarbij de lyrics over het
algemeen heerlijk vrolijk en positief zijn, in plaats van het bekende gejammer.
9: Dream Theater – Black Clouds & Silver
Linings (2009)
De heren van de progressive rock/metal band Dream Theater
draaien inmiddels alweer een tijdje mee (sinds eind jaren ’80), maar naar mijn
mening hebben ze een aantal jaar geleden hun beste werk ooit gebrouwen. Dream
Theater heeft altijd al hevig geleund op hun instrumentale kunsten en met dit
album is dat niet anders. Althans, niet anders… Ondanks de maar zes nummers die
het album telt, weet het een ongelooflijke indruk achter te laten. Dit komt
vooral omdat ze het voor elkaar krijgen om nummers die rond de twaalf minuten
duren, boeiend te houden. Een prestatie dat maar weinig bands voor elkaar te
krijgen, ook Dream Theater zelf niet altijd, maar hier is dat glansrijk gelukt.
Daarbij hebben de meeste liedjes vaak diepgaande teksten (zo gaat A Nightmare to Remember over de drugsproblemen van een van de bandleden), die de
gitaarsolo’s en drumpartijen nog net wat meer glans weten te geven. En The Count of Tuscany (die bijna 20 minuten duurt!) is gewoon een meesterwerk. Period.
8: Maroon 5 – Songs
about Jane (2004)
Met recente ‘hits’
als Moves like Jagger en Misery zou je het bijna niet zeggen, maar Maroon 5
begon ooit als een origineel en creatief project. Ze wilden een aantal genres
opnieuw leven in blazen, door rock een beetje te laten beïnvloeden door blues.
Hier kwam het album Songs about Jane van uit, wat naar mijn mening een
hedendaagse klassieker is. Dit komt voor het grootste deel doordat Maroon 5
meteen al een unieke eigen ‘sound’ voor zichzelf wist te creëren, wat in elk
nummer tot uiting komt. Uiteraard heeft de aparte stem van Adam Levine hier een
hoop mee te maken, maar ook de gitaarriffjes zorgen voor een eigenzinnig
‘eigen’ geluid. Iets wat toch wel erg belangrijk is in de muziekindustrie. Geen
wonder dat ze ook zo snel bekend werden, wat er helaas voor zorgde dat die
‘eigenzinnige’ sound in rap tempo verdween. Toch doet dat niets af van de
kwaliteit van dit prachtige album. Van Sunday Morning tot She Will Be Loved en
van Shiver tot This Love: het zijn stuk voor stuk allemaal pareltjes. Luisteren
die handel.
7: The Script – The
Script (2008)
Eigenlijk is deze hoge notering
helemaal niet eerlijk. Ten opzichte van de vorige drie albums valt The Script’s
eerste album eigenlijk volledig in het niet qua variatie, thema’s en kwaliteit.
Toch staat het album hier, wat stiekem een meer persoonlijkere reden heeft. Een
aantal jaren terug was ik namelijk heel erg anti-popmuziek. Alles wat ook maar
een beetje hip was, weigerde ik te luisteren. Dit hield op toen ik deze plaat
aangeraden kreeg. Ondanks dat het gebrek aan innovatie en vooral variatie
(bijna elk nummer gaat over liefde), bleef ik het luisteren. En luisteren. The
Script klinkt namelijk ongelooflijk lekker, het was net alsof de muziek
speciaal voor mij geschapen was. Nergens blinkt het uit, maar het is echt zo’n
album dat heerlijk wegluistert. The Man Who Can’t Be Moved is tegenwoordig
zelfs een van mijn favoriete nummers allertijden. Popmuziek of niet, deze plaat
heeft voor mij de ogen geopend en verdient deze plek dus ook met recht.
6: Yellowcard – Ocean Avenue (2003)
Yellowcard wist zonder blikken of
blozen dit jaar mijn muzikale hart te stelen. Als ik al mijn objectiviteit in
de prullenbak had gegooid had dit album dan ook zonder twijfel op één gestaan.
Ocean Avenue is namelijk puur goud en is dan ook niet voor niets dat de poppunk
band met dit album het grote publiek wist te bereiken en het door velen nog
altijd hun beste werk wordt genoemd. Het bijzondere aan deze band is dat ze
gebruik maken van de viool in hun nummers. Dit zorgt ervoor dat hun muziek
uniek aanvoelt, zelfs binnen het toch al redelijk variërende punk genre. Toch
is dit niet de uiteindelijke reden waarom ze zo hoog op de lijst scoren. Het
album zelf is namelijk briljant.
Neem bijvoorbeeld de eerste drie
nummers (Way Away, Breathing en Ocean Avenue); veel artiesten kiezen voor het
begin meestal voor wat rustiger werk, maar Yellowcard knalt meteen vanaf de
eerste minuut. Heerlijk. En daar houdt het niet bij op, want ook de andere
nummers weten de sfeer er heerlijk in te houden (met Believe als kers op de
metaforische taart). Het is bijna jammer te noemen dat er nummers opstaan als
View from Heaven of Empty Appartment, gezien die de adrenalinerush die zich
Yellowcard noemt lichtelijk onderbreken. Mede hierdoor én doordat ik het
eigenlijk nog maar te kort luister, scoort dit album dan ook niet hoger dan
deze welverdiende zesde plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten