5: Alter Bridge – Blackbird (2008)
Niets is beter dan een knallende opening en Blackbird van Alter Bridge voldoet hier perfect aan. Er zijn maar weinig albums in de wereld van metal (al zou je het ook hardrock kunnen noemen) die zo vernuftig zijn als deze. De excentrieke stem van Myles Kennedy heeft hier zeker zijn bijdrage aan, maar ook de teksten die hij zingt raken de juiste snaar. Hierbij moet ik de aangeslagen snaren niet vergeten, gezien die ook die nagenoeg altijd de juiste noot raken. Kenmerkend voor de meeste metalbands is dat ze in veel gevallen gebruik maken van duistere teksten, en Blackbird onderscheidt zich hier heerlijk van door overwegend positieve lyrics te gebruiken.
Verder klinkt het op en top als heerlijk harde muziek, compleet met ingewikkelde solo’s en harde drumpartijen. Geen katje dus om met losse handen vast te pakken. Maar wat de plaat vooral zo goed maakt, is het titelnummer zelf. Blackbird, een liedje dat gaat over een verloren liefde, laat zien dat knallende riffjes, drums en een lekkere basslijn zeker wel samengaan met een haast emotionele tekst. De solo van dik anderhalve minuut maakt het helemaal af. Zie het als de metaforische kers op een verder heerlijke taart.
4: Linkin Park – Minutes to Midnight (2007)
Dit is misschien wel de meest gedurfde plaat ooit voor een band. Linkin Park, die een half decennium lang de wereld overspoelde met heerlijke nu-metal, kwam ineens met deze plaat, die niets, maar dan ook niets met hun eerdere werk had te maken. Rap was grotendeels afwezig en de harde gitaren zijn vervangen door een veel rustiger en sfeervoller geluid. Ontzettend gedurfd. Het album werd dan ook hevig bekritiseerd door de fanbase, wat in zekere zin wel valt te begrijpen. Een nummer als ‘In the End’ of ‘Figure .09’ is hier niet op te vinden. Maar uiteraard ben ik weer lekker tegendraads en verklaar ik Minutes to Midnight het beste wat ze ooit hebben uitgebracht.
Met afstand. Het probleem met Hybrid Theory (2000) en Meteora (2003) was namelijk vooral dat alles zo op elkaar leek. De meeste liedjes gebruikten dezelfde stijl (rap, zang, rap) en leken instrumentaal ontzettend veel op elkaar. Hoe anders is dat in Minutes to Midnight. Van redelijk ruige nummers als Given Up of No More Sorrow, tot prachtige ballads als Leave out all the Rest of Shadow of the Day. Dit wil overigens niet zeggen dat het er qua gitaren erg op achteruit is gegaan. Sterker nog; Linkin Park maakt in dit albums voor het eerst gebruik van (subtiele) solo’s in een aantal nummer, wat een welkome toevoeging is. Voeg daaraan een briljant nummer als The Little Things Give You Away en je hebt goud in handen.
3: U2 – How to Dismantle an Atomic Bomb (2004)
Ik had beloofd om U2 niet zomaar bovenaan de lijst te zetten… en zoals je ziet heb ik dat ook niet gedaan. Toch heeft de band zeker een plekje in de top 3 verdiend, want echt, How to Dismantle an Atomic Bomb is puur goud. En dat door simpelweg ‘meer van hetzelfde’ te zijn. Durven te innoveren is namelijk één ding, maar precies de muziek maken die de fans van je verlangen is een tweede. En die fans waren dat experimentele gedoe van de jaren ‘90 zat en wilden graag het U2 van de jaren ’80 terug. Met All That You Can’t Leave Behind (2000) werd die wens ingewilligd, maar het was niet tot zijn opvolger dat ze hun ‘eigen’ draai weer wisten te perfectioneren.
2: Breaking Benjamin – Phobia (2006)
Breaking Benjamin. Breaking fucking Benjamin. Laat ik het nog een keer zeggen: Breaking fucking Benjamin. Wat een band, en vooral: wat een album. Als How to Dismantle an Atomic Bomb goud is, dan is dit ongetwijfeld platina. Dit album lijkt wel door de goden zelf gecreëerd en is ook niet voor niets mijn meest afgespeelde album aller tijden. Phobia vormde voor mij de tussenschakel naar hele nieuwe genre’s en verbeterde tevens mijn kijk op het hele fenomeen ‘muziek’zelf. Wie zegt namelijk dat muziek het alleen moet hebben van relatief ‘rustige’ muziek? Soms is het ook wel eens nodig om keihard uit je dak te gaan. Dankzij Phobia heb ik ook dit licht gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten